Stefnir - 01.06.1955, Qupperneq 49

FÁRVIÐRI
47
hafði þægileg áhrif á hann. Hann
hafði alltaf haft ríkan ímugust á svona
manneskjum, en þrátt fyrir það var
hann þakklátur fyrir félagsskap
hennar.
„Eigið þér nokkurt skyldulið?"
spurði hann og hálfgramdist sjélfum
sér um leið fyrir, hve kumpánleg
spurningin var. Hún færði sig ögn
nær honum til þess að þurfa ekki að
beita röddinni mikið.
„Það eiga allir eitthvert skyldfólk,11
sagði hún, „en hvað stoðar það? Fað-
ir minn drekkur og drekkur eins og
berserkur, og sumir segja að hann
hafi gert út af við mömmu. Ég á að
heita ógift, en ég á þó tvö börn með
ribbalda, sem ekkert gerir annað en
drekka og spila fjárhættuspil. Ég verð
að sjá fyrir fjölskyldunni. Börnin mín
tvö eru enn of ung til að betla. Þessi
rumur eyðir daglega einhverju af
tekjum mínum í brennivín. En hann
er lafhræddur við mig. Ég held hann
drekki aðallega til þess að finna ekki
eins til skömmustunnar gagnvart mér.“
„Ilve miklu getið þér aurað saman á
dag?“
„Stundum næli ég mér í fimm rúpíur,
en það er raunar ekki oft. Fáir neita
mér um einn eða tvo anna. Ég hef
nokkuð gott lag á mörgum, þótt ég
segi sjálf frá.“ Rao beindi Ijósinu
framan í hana og sá að hún brosti.
Þannig virti hann hana fyrir sér stund-
arkorn og þóttist með sjálfum sér
viss um, að hún mundi ekki hika við
að þýðast hvaða karlmann sem væri,
ef svo bæri undir.
„Af hverju starið þér svona á mig?“
spurði hún. „Ég er ekki lengur eins
falleg og ég var.“
Honum sárnaði getgátan. „Ég er
ekki að horfa á yður,“ svaraði hann
stuttur í spuna. „Ég gleymdi að
slökkva ljósið.“
1 sömu andránni kvað við óskap-
legur vábrestur. Húsgagnahlaðinn fyr-
ir dyrunum tvístraðist í allar áttir og
hurðin þeyttist upp á gátt. Annar
hurðarvængurinn hentist af hjörunum.
Rao þrýsti sér að konunni og greip um
hana dauðahaldi. Og hann fann til
auðmýkingar rétt sem snöggvast. Flún
tók í hönd honum og leiddi hann yfir
í hornið sama megin og dyrnar, og
hann sýndi ekki minnsta mótþróa.
Þarna gætti stormsins ekki jafn mikið,
og þarna lét hún hann setjast niður,
settist sjálf á hækjur sínar þétt við
hlið honum og lagði armana yfir um
hann.
Dýrslegur hitinn frá faðmlögum
hennar hughreysti hann til muna.
„Þrýstið yður betur að mér,“ sagði
hún „og takið höndunum yfir um mig,
svo yður verði hlýrra. Aumingja mað-
urinn, þér eruð hríðskjálfandi."
Hún hélt áfram að tala. „Hérna er-
um við óhultust. Þér eigið líklega
ungar dætur, sem yður verður nú
hugsað til. Kofinn minn hlýtur að hafa
fokið út í veður og vind. Hvað skyldi
hafa orðið um börnin mín? Ég vona
að nágrannarnir rétti hjálparhönd.
Karlinn minn er einskis nýtur og
sjálfsagt dauðadrukkinn.“ Rao hlust-
aði ekki lengur. Hann vissi ekki um
neitt nema likama hennar, sem hann
þrýsti að sér í örvæntingaræði, svo
sem væri það einasta lífsvon hans.
Hún klappaði lionum mjúklega á
mjöðmina eins og til merkis um að
hún skildi hann til hlítar. Smám
saman seig á hann höfgi, unz hann
vissi ekki af sér meir.