Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1973, Qupperneq 172

170
Meðgöngutíminn var 40 vikur. Hún fæddi á fæðingardeild Landspítal-
ans. Fæðingin var hröð (3 klst.). Barnið grét og andaði strax.
Fæðingarþyngd var 14 merkur. Lengd 50 cm. Drengurinn hafði ekki
gulu eða húðútbrot á fyrstu dögum æfinnar. Móðir segist hafa haft
áhyggjur af því, hve drengurinn var rólegur og linur fyrstu mánuð-
ina. Honum gekk mjög illa að drekka og borða. Motoriskur þroski
var mjög seinn. Hann sat þegar hann var rúml. eins árs, stóð upp
þegar hann var 2ja ára og fór ekki að ganga fyrr en hann var 28 mán.
Hann er enn ekki farinn að segja almennilega til, en heldur í sér
og bíður eftir því, að sér sé hjálpað. Hann pissar þó oftast sjálf-
ur, en það verður að hjálpa honum í sambandi við hægðir. Hann hefur
fengið allar bólusetningar nema 5 ára sprautuna. Kúabóla hefur ekki
komið út á honum. Hann hefur ekkert fengið af barnasjúkdómum. Frá
fæðlngu fékk hann hvað eftir annað eyrnabólgur, og þegar hann var
11 mán., var gerð á honum adenoidectomy á Barnaspítala Hringsins.
Hann lá einu sinni á Landakoti vegna bronchitis og lungnabólgu
þegar hann var á fyrsta ári. Einnig var hann lagður þar inn nokkru
seinna til almennrar rannsóknar. Það hafa ekki verið nein sérstök
einkenni frá meltingarfærum eða þvagfærum. Hann hefur ekki haft
nein huðútbrot eða eczema. Hann hefur ofnæmi fyrir penbritini. 1
september sl. var hann lagður inn á Barnaspítala Hringsins vegna
nárakviðslits. 1 fjölskyldusögu kemur í ljós að foreldrar eru hraust
Hann á eina systur, sem er 7 ára. Það er engin heyrnardeyfa eða
neinir tauga- og heilasjúkdómar í ættinni.
Móðir segist hafa verið viss um, að eitthvað væri að drengnum,
þegar hann var á milli 1 og 2ja mánaða. Hún tók eftir því, að augun
tifuðu óeðlilega mikið (nystagmus). Þegar drengurinn var um eins
árs, var hann heyrnarprófaður á heyrnardeildinni, og fannst þá tals-
vert heyrnartap og var hann látinn hafa heyrnartæki. Móðir fór með
drenginn til rannsóknar á Perkins stofnunina á Watertown í Mass. í
Bandaríkjunum vorið 1967. Er ég var á ferð í Boston ári síðar,
talaði ég við ... um niðurstöður þessara rannsókna og sagði hún,
að þær hefðu leitt í ljós ótvíræðan fávitahátt, og að heyrn væri
algjörlega eðlileg. Móðir dvaldi með drenginn á Perkins í nokkrar
vikur, og voru henni gefnar þar ýmsar leiðbeiningar um það, hvernig
hún ætti að meðhöndla drenginn. Sagði móðir, að þessar ráðlegging-
ar hefðu verið mjög nákvaamar og ákaflega tímafrekar og ef ætti að
fylgja þeim, þýddi það, að hún gerði ekki annað 24 klst. á sólarhring
Henni fannst þó drengurinn taka miklum framförum á meðan hún var
með hann úti, og eins eftir að hún kom með hann heim. Drengurinn
var tekinn inn í Heyrnleysingjaskólann haustið 1968 til prufu og
var framför sl. vetur mjög lítil. Hann hefur ekkert mál, en heyrn
er nú alveg eðlil. Hann hefur stillst eitthvað, en er samt mjög
erfiður ennþá. Þegar drengurinn er heima, vill hann helst vera úti,
en ekki er unnt að láta hann vera einan úti nema tjóðraðan, og hefur
það valdið alls konar erfiðleikum £ sambandi við nágrannana. Hann
hamast í dyrabjöllum, og hefur verið klagað talsvert undan honum.
Hann hefur einnig orðið fyrir aðkasti frá öðrum börnum. Móðir seg-
ist eiga mjög erfitt með að fara með hann nokkurn skapaðan hlut.
Hún segir, að hann sé svo afbrigðilegur í hegðun, að hann skeri sig
alls staðar úr, og hún hafi ekki við að svara spurningum um hvað sé
að honum o.s.frv. Hann getur ekkert leikið sér með öðrum börnum og
dundar sér ekki neitt sjálfur að ráði við dót. Sem stendur er
drengurinn ennþá í Heyrnleysingjaskólanum, en allt er óráðið um það,
hversu lengi hann fær að vera þar, þar eð hann virðist ekki eiga
samleið með hinum hörnunum. Móðirin gerir sér grein fyrir þessu og
er full örvæntingar um það, hvað muni verða um drenginn.