Þjóðmál - 01.12.2016, Qupperneq 19

hjá Samfylkingunni. í kosningunum 2003
ákvað Össur Skarphéðinsson, að skynsam-
legast væri að tefla Ingibjörgu Sólrúnu
Gísladóttur, borgarstjóra fram sem for-
sætisráðherraefni flokksins. Hún settist í
„baráttusæti"flokksins en náði ekki kjöri. En
þótt Ingibjörg Sólrún næði ekki markmiðinu
var Samfylkingin ótvíræður sigurvegari
kosninganna. Fylgið vartæp 31% - aðeins
2,7%-stigum minna en Sjálfstæðisflokksins
sem tapaði töluverðum stuðningi. Samfylk-
ingin var með 20 þingmenn á móti 22 hjá
Sjálfstæðisflokknum.1
Draumurinn um að verða turn íslenskra
stjómmála var innan seilingar árið 2003.
Innanmein komu hins vegar í veg fyrir sókn í
kosningunum 2007. Og þrátt fyrir kosninga-
sigurinn2003 urðu margirfyrir vonbrigðum
- sigurinn átti að verða enn stærri.
Framboð Ingibjargar Sólrúnar til Alþingis
vakti hörð viðbrögð meðal samstarfsflokka
Samfylkingarinnar í R-listanum. Framsóknar-
flokkurinn og Vinstri grænir gátu eðlilega
ekki sætt sig við framboðið. Ingibjörg Sólrún
neyddist til að tilkynna að hún myndi láta að
embætti borgarstjóra. Að loknum þingkosn-
ingunum um vorið 2003 var staða hennar
sérkennileg. Hún var í pólitísku tómarúmi,
hætt sem borgarstjóri og hafði ekki náð kjöri
sem þingmaður. Ingibjörg Sólrún hafði því
engan vettvang til að beita sér af afli í stjórn-
málum - hafa áhrif og völd
Stuðningsmenn Ingibjargar Sólrúnar
lögðu hart að henni að leggja til atlögu við
Össur Skarphéðinsson og bjóða sig fram
til formanns Samfylkingarinnar. Sumarið
2003 var gerð skoðanakönnun að undirlægi
stuðningsmanna hennar sem sýndi að
87,3% kjósenda Samfylkingarinnar vildu
að Ingibjörg Sólrúnhún yrði formaður. Hún
ákvað hins að bíða og bjóða sig fram til vara-
formennsku. Um leið lýsti hún því yfir að hún
ætlaði bjóða sig fram til formanns á lands-
fundi árið 2005. f samtali við Morgunblaðið
1 í ágúst 2005 sagði Bryndís Hlöðversdóttir af
sér þingmennsku og tók við sem deildarforseti í
háskólanum á Bifröst. Ingibjörg Sólrún Gísladóttir
tók sæti hennar.
í ágúst útskýrði Ingibjörg Sólrún ákvörðun
sína með eftifarandi orðum:
„Ég hef... upplifað það á undanförnum
dögum að Samfylkingarfólki líður mjög illa
yfir því að ég hafi ekki einhverja formlega
stöðu innan flokksins. Ég var ekki tilbúin til
að fara í formannskosningu; taldi það ekki
vera til farsældar fyrir flokkinn og því var
þetta mín niðurstaða, þ.e. að bjóða mig
fram til varaformanns á næsta landsfundi
og stefna að því, með öllum þeim fyrir-
vörum sem á því eru, að bjóða mig fram
til formanns árið 2005 og þá á grundvelli
þeirrar vinnu sem ég ætla að taka að mér
fyrir flokkinn."
Öllum var Ijóst að samskipti Össurar og
Ingibjargar Sólrúnar voru stirð og virtust
fgölskyldu tengsl ekki skipta þar máli. í frétta-
skýringu Morgunblaðsins í janúar 2005 sagði
meðal annars:
„Allt frá því að Samfylkingin var stofnuð
hefur verið lögð mikil áhersla á að flokks-
menn leystu ágreiningsefni sín innan
flokksins en efndu ekki til átaka á opin-
berum vettvangi, en innanflokksátök voru
áberandi í Alþýðubandalaginu og Alþýðu-
flokknum. Forystumenn Samfylkingarinnar
voru sér meðvitandi um að slík átök gætu
eyðilagt fyrir flokknum, en þeir vildu jafn-
framt byggja upp flokk sem ekki byggði
flokksstarf sitt á átakahefðum gömlu
flokkanna. Þó þetta hafi að mörgu leyti
tekist ágætlega er ekki þar með sagt að
innan flokksins séu ekki átök. Það þarf ekki
að tala lengi við Samfylkingarmenn til að
skynja að þar er tekist á og þau átök snúast
ekki hvað síst um völd. Samband Össurar
og Ingibjargar Sólrúnar hefur verið stirt
frá því að Ingibjörg Sólrún hóf afskipti af
landsmálapólitík. Þau móta sína pólitíkog
tala máli flokksins án samráðs hvort
við annað."
Ingibjörg Sólrún lagði Össur í formanns-
kosningu í maí 2005. Yfirburðir Ingibjargar
Sólrúnar voru töluverðir. Hún hlaut tvo þriðju
atkvæða í póstkosningu. í sama mánuði var
fylgi Samfylkingarinnar 33,9% samkvæmt
Gallup-mælingu. Síðan fór hægt og bítandi
ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2016 17