Strandapósturinn - 01.06.1970, Síða 53

Nei. Af sjálfum mér er engar frægðarsögur að segja. En á
hinn bóginn er náttúrlega margs að minnast frá liðnum árum.
Fjölskylduraunir.
Eg er fæddur að Veiðileysu í Ámeshreppi 11. ágúst árið 1899
og var aðeins fárra vikna gamall, þegar faðir minn, Grímur
Sigurðsson, drukknaði í fiskiróðri ásamt afa mínum, Sigurði Eiríks-
syni á Eyri, og tveim stjúpsonum móður minnar, Sínu Vilhelm-
ínu Jóhannsdótur Söbeck. Auðvelt er að geta sér til um það,
hvílíkt áfall þetta mikla sjóslys var fyrir heimilið. Faðir minn
féll frá í blóma lífsins aðeins 36 ára gamall og nú stóð móðir
mín ein uppi með þrjú ungbörn, mig, Katrínu á öðru árí og hálf-
systur okkar Ólöfu, ellefu ára að aldri. Einhver hefði nú kannske
gefizt upp í hennar sporum, sagt sig til sveitar og sundrað heim-
ilinu.
En mamma bauð erfiðleikunum byrginn og hélt áfram bú-
skapnum í Veiðileysu og þar áttum við heimili í skjóli hennar
næstu 13 árin.
Hvaðan mömmu kom þrek til að sjá heimilinu farborða og
standast allar raunir, fæ ég aldrei skilið. Mamma var hvorki
fyrirferðarmikil né hetjuleg að vallarsýn. En e. t. v. endast þol-
gæði, æðruleysi og seigla ásamt óbilandi trúartrausti manneskj-
unum bezt til vamar í mótlæti lífsins. Þetta var raunar ekki
í fyrsta skiptið, sem sorgin barði að dymm hjá móður minni.
Sjö árum áður varð hún ekkja í fyrsta sinn, er fyrri maður henn-
ar, Ingimundur Sæmundsson fórst á Húnaflóa í aftakaveðri með
Þorsteini Þorleifssyni á Kjörvogi og fjómm mönum öðram, er
þeir vora á heimleið með matbjörg frá Skagaströnd. Eftir að ég
komst til vits og ára varð mér æ Ijósara, hvað móðir mín hafði
mátt þola mikið andstreymi sem og hitt, að mikla hetjulund
þurfti til að bera slíka harma án þess að bugast.
Staðið í ístaSinu.
Eitt dæmi get ég nefnt, sem sýnir að móðir mín var furðu
tápmikil og lét ekki deigan síga fyrir hverjum sem var, stóð jafn-
51