Strandapósturinn - 01.06.1970, Blaðsíða 84

að verja bátinn jafnframt og þeir knýja róðurinn sem ákafast að
landi, þó óvíst yrði um landtökuna því klettar einir og urð var
fyrir stafni.
En römm er forneskjan og mikill er máttur illmennskunnar
ef hún stefnir öll í einn brennipunkt haturs og hefndar, því
skyndilega steytir bátinn á skeri eða boða þeim er menn vissu
engin dæmi til að væri þar í sjó. Brotnar nú báturinn í spón en
bræðumir dmkkna þar báðir. Heitir þar síðan Erlendsboði.
Rétt sem það er afstaðið kemur Hnyðja framá klettabrún-
ina og sér hvað er í orðið. Bregður hún þá á sitt síðasta ráð, að
hún seyðir lík þeirra bræðranna að landi ef verða mætti að enn
leyndist líf með þeim. Jafnframt slær hún hendi sinni niður á
klettinn framundan svo að þegar sprakk fram fylla í sjó fram með
sléttri fjöm. Heitir þar síðan Erlends eða Erlendabás.
Bar nú líkin brátt upp í fjöru þessa, lítur móðir þeirra að en
finnur ekki líf með þeim, og ekki var fjölvísi hennar svo sterk
að hún kallaði þá aftur til lífsins.
Ætla má að þungt hafi Hnyðju þá verið í skapi er hún stóð
yfir sonum sínum dauðum. Og sem hún stendur þarna beygð
yfir þungum örlögum, og sér mennina sem hinn svarti galdur
hafði ekki bitið á, sér þá suma koma til að forvitnast um hvað skeð
hefði, en aðra sitja kyrra yfir fæmm sínum, hirðandi lítt um ann-
arra hag, mælti hún það er síðan varð. að áhrínsorðum: „Legg ég
það á og mæli svo, að aldrei skal fiskur úr firðinum dragast.“
Við það þagnaði hún en hefur víst viljað úr bæta, því síðan jók
hún við: „Né maður í hann farast.“
Og ekki að orðlengja það, að uppfrá þessum degi veiddist
aldrei fiskur þar í firði. En um síðari hluta álaganna hefur ekki
verið eins tryggt, því við hefur borið að menn hafi þar týnt lífi.
Sumir vilja að vísu meina að Elnyðja hafi hagað orðum sínum
öðmvísi og sagt að enginn skyldi í fjörðinn við fiskidrátt farast,
og það rætzt dyggilega, því fjörðurinn hafi verið dauður af
fiski síðan. Hvað um það, áhrínsorðin vom sögð og kraftur
þeirra hefur haldizt fram á vora daga.
Og ljúkum vér svo þessari sögu.
82