Strandapósturinn - 01.06.1970, Síða 58

tiltök að bæta honum á hestinn, þótt ílát fengjust, þar sem
hann mátti þegar teljast fullklyfjaður. En á hinn bóginn voru
þeir tímar, að sýslumaður átti á hættu að vera hafður að skopi
eða jafnvel að vera talinn til ráðleysingja, ef það spyrðist vítt um
sveitir, að hann hefði gefizt upp við að sjá ráð fyrir brennivíninu.
Fram úr þessum vanda greiddist brátt með óvæntum hætti, því
að nú skall á norðan bylur, og virtist þá einsætt, að slá tvær flug-
ur í einu höggi, — drekka af sér hríðina og freista þess að gera
farangurinn meðfærilegri. Enda var það ráð og tekið.
Þeir sýslumaður og Þórarinn settust nú að drykkju og reyndu
að fá kaupmanninn og Gunnlaug í lið með sér, en þeir afþökk-
uðu báðir, enda var mér kunnugt um, að Gunnlaugur neytti
aldrei víns, þótt hann ætti það til í fórum sínum, en Jakob Thor-
arensen hafði fyrir reglu, að drekka aldrei með Marinó Hafstein,
þótt hann fengi sér oft í staupinu endranær. Þrátt fyrir ítarlega
viðleitni sýslumanns, fékk hann engan á staðnum til að drekka
með þeim Þórarai nema vinnukonu eina, sem Jónína hét og síð-
ar varð ráðskona hjá Thorarensen og reyndist honum stórvel
í ellinni. Húsbóndi hennar hafði á orði, að hann væri alveg hissa
á henni Jónínu, að vilja drekka með þeim, en lét það þó að öðru
leyti afskiptalaust.
Nú líða dagarnir einn af öðram og alltaf er sami bylurinn.
Inn í gestastofunni á Kúvíkum var drykkjan þreytt af kappi og
lækkaði nú óðum yfirborð vökvans í stóru tunnunni, enda engir
aukvisar að verki. Þetta var nú orðin einskonar maraþondrykkja.
Allt fór þó fram í bróðerni, enda ekki um keppni eða meting milli
manna að ræða. En það leyndi sér ekki, að Gunnlaugur var tek-
inn að ókyrrast og fór honum að verða tíðlitið til veðurs. Vafalaust
hefur hann hugsað heim til aldraðra foreldra sinna, sem biðu
hans í óvissu. Þá hefði verið gott að hafa síma. Það var fyrst að
hálfum mánuði liðnum, að hríðinni slotaði. Var þá fljótlega far-
ið að hugsa til ferðar. Dreggjarnar, sem eftir voru í tunnunni
látnar á flöskur, ankerunum lyft til klakks og látið stíga liðugt
úr hlaði, að kveðjum loknum. Síðar fréttist, að ferðalangarnir
hefðu lent í útsynningsbyl og ófærð og orðið að snúa við á Tré-
56