Strandapósturinn - 01.06.1970, Page 59

kyllisheiði. Náðu Þeir Veiðileysu um kvöldið og fóru síðan inn
Bala. Veit ég ekki betur en að ferðalokin hafi verið áfallalaus.
Frá þessu er ekki sagt til að ófrægja viðkomandi menn, sem
voru aðeins börn síns tíma, heldur fyrst og fremst til að sýna,
hve aldarandinn hefur breytzt á liðnum áratugum. Um og fyrir
aldamótin var algengt að höfðingjar og efnaðir bændur keyptu
heila brennivínstunnu til ársins. Sjaldan þurfti formlegt tilefni
til ábergingar, enda ekki samkomuhald í sveitum með því sniði
sem nú er. Þrátt fyrir allt tal um ofdrykkju nú á dögum, þá var
ástandið ekki betra áður í þeim efnum, þar sem ég þekki til —,
nema síður væri.
Leiðin liggur í SteingrímsfjörS.
Vorið 1904 vorum við mamma ráðin að Hrófbergi til Gunn-
laugs Magnússonar, er síðar varð bóndi á Ósi. Hörkubylur var
á vinnuhjúaskildaga (14. maí) og ekkert ferðaveður. Tveim dög-
um seinna batnaði veðrið. Kvöddum við þá heimilisfólkið í Kúvík-
um, lögðum land undir fót og hófum ferð okkar til hinna nýju
heimkynna í mikilli ófærð. Sóttist okkur því ferðin seint yfir
Veiðileysuháls og vorum orðin hvíldinni fegin, er við náðum
að Byrgisvík um kvöldið. Þar varð Katrín eftir hjá Ólöfu hús-
freyju, hálfsystur okkar. Ingimundur mágur minn fylgdi okkur
frá Byrgisvík og skildi ekki við okkur fyrr en komið var á leiðar-
enda eftir fimm daga ferðalag frá Kúvíkum. Gististaðir okkar voru
eftir að Byrgisvík sleppti, Kleifar í Kaldbaksvík, Reykjarvík og
Svanshóll. Færðin fór stöðugt batnandi eftir því sem innar dró í
sýsluna, og síðasta. spölinn að Hrófbergi var snjórinn ekki meiri
en svo, að rétt var sporrækt.
Gunnlaugur var ekki heima, þegar okkur bar að garði, hann
hafði reyndar farið suður að Bæ í Króksfirði til að sækja konu-
efni sitt, Mörtu Magnúsdóttur, sem ættuð var sunnan úr Ár-
nessýslu. Ekki skorti þó á, að við fengum góðar viðtökur hjá for-
eldrum Gunnlaugs, Magnús Magnússyni og Guðrúnu Guðmunds-
dóttur, og kunni ég strax vel við mig í nýja heimkynninu.
Ferming.
Við komum að Hrófbergi á miðvikudagskvöld. Nú stóð svo á,
57