Strandapósturinn - 01.06.1970, Qupperneq 81

ar fyrir annað betra en bölvað ekkisens lauslætið, og lenti í
stórillindum milli þeirra.
Þeir bræður Erlendamir vora ekki hcima þegar gestinn bar
að garði en komu bráðlega heim þar að, sem móðir þeirra og
karlinn sennuðu í ákafa. Gengu þeir þegar í lið með móður sinni
og hröktu karlinn á brott með stórum pústrum svo að honum
lá við meiðingum. Höfðu þeir jafnvel við orð að drepa hann al-
veg, en létu af því fyrir bænarstað móður sinnar, því kveneðli
Hnyðju sagði til sín, að jafnan eru hlýleikabönd nokkur frá
konum til vonbiðla sinna.
Fór nú gesturinn við svo búið á bát sínum, því á sjó var
hann. Er hann var skammt kominn frá landi stöðvaði hann róð-
urinn, reis upp og kallaði til þeirra, sem eftir stóðu í fjörunni.
Kvaðst hann skyldu muna þeim móttökuna og launa hana þó
síðar yrði. Mundu þá bræðurnir ekki svo hátt hreykja sér scm
nú, en Hnyðju skyldi ekki saka, því hún hefði meinað þeim
að drepa sig. Brá Hnyðju mjög við heitingu þessa, en bræðurn-
ir hlógu og köstuðu grjóti eftir fari karls.
Líða nú tíma fram nokkurt skeið og verður ekki af hefndum
karlsins. Vildu þeir bræður lítið úr gera og kölluðu geip eitt og
þvaður, en móður þeirra var ekki rótt. Bað hún þá að fara jafn-
an gætilega, hvar sem þeir væru einir, og einkanlega á sjó. Var
það vandi hennar þá þeir réru til fiskjar, að hún sat úti og
horfði til bátsins, eða veðurútlit var ótryggt og sjólag illt að hún
bjó sig út og fór með þeim á sjóinn.
Svo er það um veturnætur, þegar liðin voru tvö ár frá heim-
sókn galdramannsins, að fiskigengd inná Kollafjörð er með
mesta móti. Tíð var og hagstæð lengi með blæjalogni og sléttum
sjó. Sóttu því Kollfirðingar fast sjóinn og þeir bræður frá Hnyðju-
eyri réru dag hvern og hlóðu bát sinn daglega. Hafði Hnyðja
enn hinn sama sið, ef hún ekki fylgdi þeim á bátnum, að hafa
vakandi auga með þeim hvar sem þeir fóru. Einn morgun er
þeir búast til róðra, kemur móðir þeirra áhyggjuþung og biður
þá sitja í landi, því erfiðir hafi sér verið draumar um nóttina,
kenndi hún nokkurs lasleika og treysti sér ekki að róa með
þeim.
79