Strandapósturinn - 01.06.1970, Síða 83

bræðurnir vakna til vitundar um umhverfi sitt og líta upp. Sjá
þeir nú að þá hefur rekið inná móts við mitt Selvoganes, en
þar er ólendandi, því þar ganga klettar þverhníptir í sjó. Þeir
sjá og skýflókann, hafa úti árar í flýti miklum og vilja freista und-
ankomu.
Nú er að segja frá Hnyðju, að þá þeir bræður eru rónir líður
heldur frá henni hræðsla sú og vanlíðan er verið hafði um
morguninn, hefur hún og glöggt auga með sonum sínum, og
rénar mjög ótti hennar er hún hefur þá alltaf fyrir augum, og
sér þá halda orð sín og róa móti straumi svo eigi missti hún
sjónar á þeim né þeir á bæ hennar. Ekki var heldur nein
veðurbreyting sjáanleg og þykir henni nú miklu betur ætla að
takast en hún hugði fyrr.
En þá er tekur að flæða að strauminn, og þeir fenda 5 fisk-
inum gráðuga, sem fyrr er frá sagt, sækir svo mikill svefn að
Hnyðju, að hún má trauðla vaka. Þykir henni þetta illt, en
sem hún gaumgæfir útlit lofts og sjávar og sér bræðurna hlíta
ráðum hennar, telur hún öllu óhætt þótt hún bregði varðstöð-
unni litla stund. Leggst hún því fyrir og sofnar ákaflega fast.
Ekki veit hún gjörla hversu lengi hún hefur sofið, þegar hún
vaknar við vondan draum. Heyrir hún hvin mikinn í lofti, bregð-
ur við hart og hleypur út. Sér hún þá hvorttveggja, skýflókann
bera hratt inn fjörðinn, og að bátur bræðranna er horfinn inn-
fyrir nesið. Verður það nú ráð hennar að hlaupa sem leið ligg-
ur fyrir vogana og yfir á nesið ef takast mætti henni að bjarga
bræðrunum, jafnframt þuldi hún fræði sín í ákafa móti skýinu,
en á því hrinu orð hennar lítt.
En nú ber það tvennt til að skýið fer hratt yfir og Hnyðja
er kona þungfær, var því allt um seinan er hún loks komst
fram á sjávarbakkana og fékk séð bræðurna.
Það sáu aðrir menn þeir er á sjó voru og skammt frá bát
bræðranna að vasklega urðu þeir við er skýstrókurinn náði þeim
og stöðvaðist yfir þát þeirra. Var nú ekki annað sýnna en að
bát þeirar mundi brjóta eða hvolfa, því svo æðislegar voru ham-
farir vinds og sjávar, þar sem skýið bar yfir, þótt alsléttur sjór
væri skammt frá. Dáðust menn mjög að orku og snilli Erlendanna
6
81