Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2020, Qupperneq 57

Sjómannablaðið Víkingur – 57
var þá í vinnunni en eiginmaður minn,
Jónatan Sveinsson, var heima. Ég kom
þó von bráðar en gesturinn var enginn
annar en Pétur Hólm og átti við mig
óvænt erindi.
– Ég hef átt afar erfitt síðan ég missti
drengina mína, sagði hann okkur, en
með hjálp miðils hef ég komist í sam-
band við konu sem hefur það hlutverk
að taka á móti framliðnum, einkum
ungu fólki sem kveður snögglega.
Pétur sagði okkur nú undan og ofan
af samskiptum sínum við hina framliðnu
konu.
– Hún hét Jóhanna Árný Hólmgeirs-
dóttir og var skólasystir þín í Hjúkrunar-
kvennaskóla Íslands, upplýsti Pétur, og
þurfti ekki að segja meira því að Jóhanna
var mér minnisstæð, elskuleg stúlka, af-
skaplega listfeng og svo mikið náttúru-
barn í tónlist að ég held hún hafi ráðið
við að spila á öll hljóðfæri sem hún festi
hönd á.
Jóhönnu biðu þau sorglegu örlög
haustið 1960 að falla fyrir eigin hendi en
ég las það í grein eftir Sigurjón Jóhann-
esson, Hirt af reka, að hún hefði skilið
eftir sig kveðjubréf til ástvina sinna. Þar
skrifaði Jóhanna að hún gengi með
höfuðmein sem ætti eftir að ágerast og
hefði því kosið að fara þessa leið.
– Og nú langar mig til að sjá þessa
góðu stúlku sem hefur tekið svo vel á
móti drengjunum mínum, sagði Pétur,
og mér var sagt að Nanna Jónasdóttir
ætti ljósmynd af henni. Og því er ég
hingað kominn.
Mig rámaði í að eiga slíka ljósmynd.
Einn daginn hafði komið ljósmyndari í
skólann og tekið fjölmargar myndir. Jó-
hanna var þá enn á meðal vor. Ég var því
nokkuð viss um að eiga ljósmynd, jafn-
vel fleiri en eina, af Jóhönnu en gat bara
ómögulega munað hvar hana var að
finna. Þetta sagði ég Pétri og lofaði
honum jafnframt að gera leit að mynd
og láta hann vita þegar hún kæmi í
ljós.
Leið svo og beið. Ég sneri öllu við til
að finna ljósmyndina. Hringdi meira að
segja norður til að biðja pabba að svipast
um eftir henni en allt kom fyrir ekki.
Hvergi fannst myndin.
Svo er það einhverjum mánuðum síð-
ar að ég er að mata Svein minn, eldri son
okkar hjóna. Verður mér þá litið á ljós-
mynd af Júlla bróður, sem hékk
andspænis mér á veggnum. Og allt í einu
flýgur í gegnum huga mér hvort verið
geti að myndin af Jóhönnu sé þarna á
bak við Júlla í myndarammanum. Ég
gerði þó ekkert í málinu, átti von á vin-
konum mínum um kvöldið og var að
undirbúa heimsóknina en Jónatan, eigin-
maður minn, var þá á síld fyrir norðan.
Um kvöldið erum við vinkonurnar í
góðum gleðskap þegar dyrabjöllunni er
skyndilega hringt. Fyrir utan stendur
Pétur Hólm, hundrennandi blautur og
kaldur í leiðinda slagveðri.
– Þú ert búin að finna myndina, segir
hann og var að koma frá miðlinum sem
hafði fullvissað hann um að svo væri.
Ég varð auðvitað steinhissa. Að mað-
urinn skyldi vera svo viss í sinni sök að
leggja á sig óþægilegt ferðalag alla leið
inn að Kleppi þar sem við bjuggum í
hjúkrunarbústað. Strætisvagnaferðir voru
á klukkustundarfresti en Pétur hafði ekki
einu sinni fyrir því að hringja á undan
sér heldur lagði á sig að bíða eftir strætó
í roki og rigningu til að ná í mynd sem
hann hafði frétt yfir landamæri lífs og
dauða að væri fundin.
Ég varð satt að segja miður mín.
– Nei, ekki er það nú, svaraði ég
vandræðalega en varð þá hugsað til
myndarinnar af Júlla bróður.
– Bíddu annars, ég skal gá.
Ég ætla ekki að lýsa undrun minni
þegar ég tók Júlla niður af veggnum og
sá að hugdetta mín var á rökum reist. Á
bak við Júlla var myndin af Jóhönnu
Hólmgeirsdóttur þar sem hún sat í stiga-
þrepi með harmoniku í fanginu og við
skólasystur hennar í hnapp með henni.“
Nanna lýkur frásögninni með þessum
orðum: „Þessi samskipti við Pétur Hólm
sannfærðu mig um að eitthvað er til ofar
mínum skilningi, eitthvað sem fæstum
okkar er gefið að skilja á meðan þessu
jarðneska lífi stendur.“
Jóhanna Árný Hólmgeirsdóttir fyrir miðju með harmoniku. Fyrir aftan hana hægra megin er Nanna Jónasdóttir. Myndin er tekin 1959 í setustofu Hjúkrunarkvenna-
skóla Íslands.