Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2020, Blaðsíða 65

Sjómannablaðið Víkingur – 65
Barist var við að höggva víra með meitl-
um, sleggjum og öxum. Fjórar klukku-
stundir fóru í að losa mastrið frá skip-
inu. Til að lægja sjóa á meðan að á þessu
gekk var olíu hellt fyrir borð.
Seinna brotið
Á mánudag lægði veðrið ögn en á þriðju-
dag náði það aftur fyrri styrk. Reynt var
að halda skipinu undan veðri en litla
stjórn var hægt að hafa á því. Mann-
skapurinn hírðist í káetunni þegar sá
sem við stýrið stóð stökk niður í káetuna
og kallaði: „Nú förumst við.“ Hann hafði
séð gríðarlegt brot aftan við skipið.
Allir biðu í ofvæni með greipar
spenntar í bæn og svo skall brotið aftan
yfir skipið og þrykkti því niður. Það sem
eftir stóð af stýrishúsinu kurlaðist, stýris-
hjólið ( rattið ) brotnaði og stýriskeðjan
fór úr skorðum. Keðjunni komu menn
aftur á sinn stað og það sem eftir var af
rattinu var hægt að nota.
Það segir nokkuð til um veðurhæðina
að loggið (skriðmælir) gaf upp sjö mílna
ferð. Engin segldrusla var þó uppi og
náði skipið þessum hraða á afturmastr-
inu einu saman.
Á miðvikudag fór veðrinu að slota og
þá fyrst var hægt að kveikja upp í kabys-
sunni og fá sér eitthvað heitt að borða. Í
rúma þrjá sólarhringa höfðu mennirnir
nærst á kexi og vatni. Allir um borð
hlýddu fyrirmælum skipstjórans möglun-
arlaust og sjálfur var hann þess vel með-
vitaður að hann naut virðingar undir-
manna sinna. Þrátt fyrir þetta skaut hann
á skipsfundi, sem er vel þekkt sam-
skiptaform á neyðarstund hjá færeyskum
sjómönnum. Á fundinum lagði skipstjór-
inn til að stefnan yrði tekin á Nýfundna-
land og reynt að ná landi þar. Sem einn
maður var öll áhöfnin þessu sammála.
Helgistund var haldin dag hvern um
borð, lesið upp úr Biblíunni og sálmar
sungnir. Áhöfnin setti allt sitt traust á
Guð.
Siglingin suður á bóginn gekk hægt
enda Coronet í raun veru ekkert annað
en fljótandi flak. Reynt var að sigla í veg
fyrir skip sem varð á leið þeirra en þá
reyndist skrúfubúnaðurinn óvirkur. Til
að fá meiri ferð á skipið var helmingi
sumaraflans hent fyrir borð. Afla sem
menn, í svita síns andlits, höfðu eytt
sumrinu í að draga um borð.
Landsýn
Þann 19. september sáu þessir sjóhröktu
menn loks til lands. Þá voru þeir 70 míl-
ur frá strönd Nýfundnalands og í
aflandsvindi. Skipstjóri spurði vélstjóra
hvort þeir hefði næga olíu til sigla þessa
vegalengd en sá kvað það útiloka á móti
vindi. Upplýsti skipstjórinn þá að hann
hefði opnað Biblíuna af handahófi og þar
hefði staðið: „Kallaðu á mig þann dag
sem þú ert í neyð staddur. Ég mun
bjarga þér og þú munt tilbiðja mig.“
„Þetta orkar svo sterkt á mig að ég held
að Guð sjálfur hafi talað við mig. Gang-
settu mótorinn. Við tökum stefnuna til
lands og sjáum til hvernig gengur.“
Fyrirmælum skipstjórans var hlýtt en
hann fór undir þiljur til að fá sér kaffi-
sopa. Á meðan hann sat yfir kaffinu
verður hann var við óvenju mikið
skvaldur á þilfari. Hann fer því upp til að
athuga hverju þetta sæti. Þá er komið
logn.
„Hvenær lygndi hann“, spyr skipstjór-
inn.
„Um leið og skipinu var snúið upp í
vind“, var svarið.
Sjórinn var spegilsléttur og þeir sigldu
á sjö mílna ferða að landi. Þegar myrkrið
féll yfir sáu þeir ljós í landi og því ör-
uggt að þar væri mannabyggð. Þeir lágu
því rólegir yfir nóttina en hófu sigl-
inguna aftur að morgni.
Þegar upp að ströndinni kom sáu þeir
opinn bát koma frá landi en þegar Coro-
net setti stefnuna til hans hrökk hann
undan. Greinilegt var að bátsverjum, sem
voru þrír, leist ekki meira en svo á þetta
flak sem bar fyrir augu þeirra. Einn af
trillunni áræddi þó seint og um síðir að
fara um borð í Coronet.
Þó að áhöfn Coronet gæti ekki, vegna
tungumálaerfiðleikar, lýst siglingu skips-
ins að ströndum Nýfundnalands þá var
sjón sögu ríkari. Sá sem kom um borð í
Coronet og trillukarlarnir lóðsuðu því
skipið inn í höfnina á Valleyfield. Hún
var frekar óárennileg áhöfnin á Coronet
eftir 13 sólarhringa baráttu á hafi við
höfuðskepnurnar. Fúlskeggjaðir, haug-
skítugir og olíublautir.
Fyrsta kvöldið í Valleyfield safnaðist
áhöfnin saman í lúkarnum og þakkaði
Guði lífsbjörgunina.
Heimferðin
Eftir fjögurra daga dvöl í Valleyfield var
tekin olía og siglt suður til St. John.
Lóðsinn var trillukarlinn sem kom um
borð í Coronet þegar hún kom að landi.
Coronet fékk að vísu ekki leyfi til að
sigla þessa vegalengd þar sem engir
bjargbátar voru um borð. Siglingaleyfið
fékkst þó að lokum með því skilyrði að
mótorbátur fylgdi þeim alla leið.
Þegar landfestar voru leystar í
Valleyfield var margt manna komið til að
kveðja skipbrotsmennina. Hófu þeir upp
söng og sungu: „God be with you“, sem
áhöfnin á Coronet tók undir en á sínu
móðurmáli. Danski konsúllinn í St.
Johns fataði skipbrotsmennina upp og
útvegaði þeim síðan far yfir Atlantshafið
með s/s New Foundland til Liverpool.
Lagt var úr höfn 19. október 1935 eft-
ir þriggja vikna dvöl í St. Johns. Fyrsta
máltíðin um borð voru kjúklingar en
Færeyingar þekktu ekki hænuát og stóðu
allir sem einn upp frá borðum.
Þann 24. október kom farþegaskipið
til Liverpool og þaðan lá leið skipbrots-
manna í rútu til Leith þar sem stoppað
var í þrjá daga. Heim til Færeyja sigldi
áhöfnin af Coronet frá Light 27. október
með „Sleipner“ og til Þórshafnar var
komið 29. október þar sem fjöldi fólks
beið þeirra á hafnarbakkanum.
Þegar áhöfn Goronet steig á land var
liðin hálfur fimmti mánuður frá því að
þeir höfðu síðast haft fósturjörðina undir
iljum.
Önnur saga
Þó að önnur saga sé skal þess getið að
sama dag og Coronet lagði úr Færinga-
Færeyingar að veiðum á Íslandsmiðum.