Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2020, Qupperneq 78

78 – Sjómannablaðið Víkingur
Fyrir mörgum árum bjuggu tveir bræður í Kirkjuvogi; heitir
þar Innrahverfi og Syðrahverfi skammt frá. Þeir voru þó
ekki nema hálfbræður, áttu sömu móður. Hét annar Vil-
hjálmur en hinn Gunnar.
Vilhjálmur var mesti búhöldur og ríkur og dugmaður, stór-
gjöfull og sterkur en stilltur vel. Hann átti þá konu er Þórunn
hét.
Gunnar var fátækari og þó hófsmaður og gæfur í lund, vin-
sæll og vel metinn; hann var dulur maður. Hann átti Halldóru,
systur Þórunnar konu Vilhjálms. Það er frásögn kunnugra
manna að Gunnar væri svo styrkur maður að enginn vissi hon-
um aflfátt verða enda var hann og óframur maður. Ýmsir hafa
fært afl hans í frásögur.
Gotutunnurnar
Það var eitt vor (um 1860) sem oftar, að Duusverslun í
Keflavík sendi flutningaskip suður á Sandgerðisvík sem átti að
taka á móti vörum hjá Miðness- og Hafnarmönnum.
Kom þá meðal annara Gunnar Halldórsson, orðlagður krafta-
maður frá Kirkjuvogi í Höfnum, á róðrarbáti sínum inn á Sand-
gerðisvík og hafði meðferðis fimm gotutunnur sem áttu að fara
í skip þetta. Þegar þeir koma að skipshliðinni var klukkan um
9 að morgni. Segir Gunnar skipsmönnum erindi sitt; en þá var
að byrja borðunartími hjá skipsmönnum og sögðu þeir honum
að hann gæti ekki fengið afgreiðslu fyrr en eftir klukkustund.
Segir Gunnar þeim þá að hann ætli í fiskiróður í baka leiðinni
og biður þá að fá sér taug í tunnurnar og hala þær upp; en því
sinntu þeir ekki. Sáu menn þá að svipur kom á karlinn; því
þegar þeir ætluðu í fiskiróður, vildu þeir venjulega hafa „hrað-
ann á borði.“
Skipar Gunnar þá frammí-manni sínum og öðrum í skutnum
að halda bátnum fast að skipshliðinni. Sjálfur stendur hann
miðskipa uppi á tveimur þóftunum og lætur síðan einn
tunnurnar fimm, hverja af annari, upp fyrir borðstokk skipsins
og inn á þilfarið.
Fór hann að þessu rólega og virtist ekki taka neitt sérstak-
lega nærri sér. Þar sem hann stóð á þóftunum í bátnum var
borðstokkurinn hér um bil kollhæð hans.
Þegar skipsmenn sáu aðfarir karls, setti þá alla hljóða. En
þegar hann er að láta upp síðustu tunnuna segir stýrimaður við
hann að hann skuli koma upp og þiggja hressingu; Gunnar
svarar með dálitlum þóttahreim í rómnum: „Það var ekki mitt
erindi; tunnurnar skrifist í reikning minn hjá Duus,“ og fór
hann svo sína leið.
Kagginn
Enn er þess getið að nærri þessum tíma tóku þeir bræður á
móti vörum á Þórshöfn og fluttu í land. Vilhjálmur hafði keypt
fullan tunnukagga af tjöru – hann er meira en tunnuþyngd
venjuleg.
„Hvað ætlarðu með alla þessa tjöru?“ segir Gunnar, „þér er
víst óhætt að láta mig fá eitthvað af henni.“
Vilhjálmur kvað tjöruna ómissandi eign en vel gæti hann selt
honum til sinna þarfinda ef hann æskti þess. Síðan koma þeir
að landi og afferma bátinn og ber Gunnar kaggann upp í
fanginu og segir sig hafa grunað að eigi myndi hann léttur vera.
Gunnar Halldórsson
STERKIR KARLAR
Ef til vill hefur árabátur Gunnars verið áþekkur þeim stærri á myndinni sem liggur þarna við bryggju í Hafnarfjarðarhöfn.
Mynd: Frederick W.W. Howell/Cornell University Library