Borgfirðingabók - 01.12.2012, Page 11

11Borgfirðingabók 2012
okkur svo undur góð. Afi kom ríðandi á Grána sínum og amma á
Rauðku sinni. Hestarnir þeirra voru svo fallegir og okkur þótti svo
vænt um þá. Þeir voru þægir og þýðir og við fengum að sitja á þeim
út fyrir túngarðinn, þegar þeir voru fluttir á beit. Það voru ánægju-
legar stundir. Afi og amma voru svo glöð og góð og höfðu frá svo
mörgu skemmtilegu að segja. Við vorum svo hugfangin að hlýða á
samræður þeirra við pabba og mömmu og okkur fannst sjálfsagt að
elta þau hvert sem þau fóru bæði úti og inni.
Afa þótti mest gaman að vita hvað bæst hafði við sléttun á túnum
eða grætt utangarðs, en amma skoðaði heldur vaðmálin, sem höfðu
verið ofin um veturinn og hvað hefði verið prjónað og saumað flíkur
úr, en þá þótti sjálfsagt að vinna að sem mestum hluta úr heima-
unnum efnum. ekki vantaði að amma viðurkenndi að vel og mikið
hafði verið unnið og ég vissi að það gladdi móður mína. Svo var setið
að veisluborði og nutu þá allir góðra gesta.
Nú áttum við að fá að heimsækja afa og ömmu og sjá heimilið
þeirra í Hvammi. Það var ekki að undra að við hlökkuðum til. Það var
sumarið 1902 ég var tíu ára, Guðmundur einu ári yngri og eyjólfur
sex ára. Við elstu systkinin fengum að fara þessa ferð. Það var komið
að túnaslætti, þótti það heppilegur tími, öll vorverk búin og dálítið
hlé á annatíma þar til sláttur byrjaði.
Kveldið áður en við fórum voru hestar þeir, sem til ferðarinnar
voru ætlaðir járnaðir og heftir utan túnsins svo þeir síður skyldu
rölta langt frá. Þá voru engar gaddavírsgirðingar komnar í notkun,
svo hvergi var afgirtur blettur er gæti varnað skepnunum að komast
leiðar sinnar. Voru þá höftin mikið notuð. Líklega hefur það aldrei
talist mannúðlegt að firra blessaða hestana frelsi sínu með þessum
höftum, en það er eins og vaninn hefti gagnsemi manna á mörgum
hlutum. ekki ætlaði okkur að ganga vel að sofna um kveldið áður en
við áttum að fara í þessa ferð, og ég man að við Guðmundur bróðir
vorum hálfpartinn að hafa áhyggjur út af því að eitthvað af hestunum
færu úr haftinu um nóttina og það tæki langan tíma að leita þeirra og
við kæmumst þess vegna seinna af stað. en svefninn kom og breiddi
blæju sína yfir litlu systkinin, sem varla gátu tekið á sig náðir fyrir
ferðahug. Svo rann upp sólbjartur sumardagur og allir voru búnir til
ferðarinnar. Það var gaman að klæða sig í sparifötin og komast af
stað. Ég varð að hafa söðul fyrir reiðtygi það þótti ekki sæmandi fyrir
tíu ára stúlku að ríða tvovega sem kallað var. Ég átti fallega stuttkápu,