Borgfirðingabók - 01.12.2012, Page 12

12 Borgfirðingabók 2012
sem kölluð var spásstreyja. Mér fannst ég mjög fín í henni, en hún var
úr dönsku efni. Allt sem ekki var úr íslensku vaðmáli var þá danskt
og það þótti ekki lítið í það varið að eiga flíkur úr slíku efni. Svo
reiðtreyjan mín var víst boðleg en það vantaði reiðpilsið. Það fékk ég
lánað hjá einhverri stúlku á heimilinu, því ekki var viðeigandi að vera
í reiðpilsi sem ekki náði niður fyrir fótafjölina. Það þætti víst skrítin
sjón að sjá litla stúlku í slíkum ferðafötum nú á dögum, en þetta var
móðins þá og móðurinn þykir alltaf góður. Bræður mínir voru víst
engu síður ánægðir með ferðafötin sín.
Við fórum sem leið liggur ofan Norðurárdalinn þar til við komum
á móts við veg þann er lá yfir Grjótháls. Þar fórum við yfir Norðurá.
Ég man að mér þótti Grjótháls brattur og löng leiðin frá Norðurá
að Norðtungu í Þverárhlíð. Þar áðum við og þáðum góðgjöðir á því
myndarlega heimili hjá frú elínu og Runólfi. eftir litla dvöl lögðum
við aftur af stað og riðum greitt. Líklega höfum við áð í góðri brekku,
en ég man fyrst eftir þegar við vorum komin niður í Hvítársíðu og
stönsuðum á Fróðastöðum. Þar bjuggu sæmdarhjónin Brandur daní-
elsson og Þuríður Sveinbjörnsdóttir og man ég þau og þeirra gestrisni
alla daga. Sama get ég sagt um húsbændur allra þeirra heimila er við
komum á. Það þótti sjálfsagt að koma við á hverjum bæ fram Síðuna.
Alls staðar var okkur vel tekið og veitt allt af því besta sem til var
í búri og eldhúsi. Sums staðar fengum við kaffi og kökur, öðrum
stöðum skyr og rjóma. Við systkinin vorum skoðuð vel og vandlega
og eins fötin okkar. Síðasti bærinn sem við komum á áður en við
komum að Hvammi til afa og ömmu var Sámsstaðir. Þar bjuggu
Margrét Sigurðardóttir og Ólafur Guðmundsson frændi okkar. Þar
stóðum við lengi við og þáðum miklar góðgerðir. Þar fannst mér allt
svo fínt og hreint. Margrét húsfreyja sýndi móður minni allt heimilið
og vinnu sína og elti ég þær konur, hvert sem þær fóru og hlýddi með
gaumgæfni á samtal þeirra. Það síðasta sem Margrét sagði var: „Þið
standið lengur við þegar þið komið til baka“. en Ólafur söðlaði hest
sinn og fylgdi okkur alla leið fram að Hvammi.
Og nú vorum við komin í fyrirheitna landið, að hliðinu hjá afa og
ömmu. Þau hafa eflaust verið búin að sjá til okkar, því þau stóðu bæði
úti til að taka á móti okkur. Og það voru einlægir fagnaðarfundir. Við
vorum leidd til stofu og færð úr reiðfötum og strax komið með mjólk
handa okkur að drekka. Þuríður systir pabba bar á borð og sinnti
að mestu húsmóðurstörfum, en amma sat inni hjá okkur. Bærinn í