Borgfirðingabók - 01.12.2012, Blaðsíða 29

29Borgfirðingabók 2012
Fyrirboði um váleg tíðindi
Nóttina milli 13. og 14. desember 1944 dreymdi Guðrúnu eftirfarandi
draum.
Ég átti heima á Barónstíg 30 í Reykjavík. Mér fannst ég vera stödd
í dagstofunni ásamt eiginmanni mínum Bergsveini, dætrum mínum
Guðrúnu, Guðbjörgu og Ingibjörgu og tengdasyni mínum Jóni Hall-
dórssyni, sem giftur var elstu dóttur minni Guðrúnu (Rúnu) og einnig
dóttur þeirra, Steinunni á öðru ári.
Í dagstofunni eru tvær dyr, um aðrar er gengið í borðstofuna en
hina fram í innri forstofu. Mér fannst ekkert sérstakt í sambandi við
það að við vorum þarna öll saman. Það var svo vanalegt að ungu
hjónin kæmu í heimsókn til okkar með litlu dóttur sína og við sætum
í þessari stofu við samræður. Ég tók eftir því að báðar hurðirnar að
stofunni voru læstar, það var allt svo rólegt og okkur leið svo vel að
mér fannst.
en allt í einu er Rúna horfin úr hópnum. Ég skil ekkert í því að ég
varð ekki vör við að hún færi út úr stofunni og ekki heldur að neinn
hefði opnað dyrnar en þær voru læstar sem áður. Ég hugsaði sem svo
líklega hefur Rúna farið fram í eldhús og ætlar að gefa okkur kaffi
eða gera eitthvað fyrir mig. Það var líka svo vanalegt þegar hún kom
heim til mín að hún færi að gera eitthvað fyrir mig sem henni fannst
ég þurfa með, sem sagt hún vildi stöðugt rétta mér hjálparhönd.
Þegar ég hugsa um þetta er bankað á dyrnar sem eru út í forstofuna.
Guðbjörg dóttir mín fer til dyranna og opnar þær. Þá kemur maður
í ljós í dyrunum klæddur í póstþjónaföt og með pósttösku við hlið
sér. Hann tekur upp úr töskunni bréf og réttir Guðbjörgu og fer svo,
ekkert orð sagði hann. Guðbjörg kemur með bréfið til mín og biður
mig að opna það. Ég sé að utanáskriftin er til hennar en hún biður
mig enn að opna það og lesa. Það var eins og hún fyndi á sér að
bréfið hefði eitthvað óvanalegt að færa. Í raun og veru treysti hún
sér ekki til að sjá bréfið. Ég opna það og verður mér strax undarlega
við þegar ég sé það. Á pappírsörk er skrifað kvæði eða þula, en fyrir
neðan stendur skrifað Guðrún Guðmundsdóttir. Þetta var nafn ömmu
minnar sem þá var dáin. ekkert annað var skrifað á blaðið. Ég fer að
lesa ljóðið og kannast þá við það, mundi eftir að ég hafði einu sinni