Borgfirðingabók - 01.12.2012, Page 52
52 Borgfirðingabók 2012
Jeg segi að það sé best að grafa þessa skrokka okkar kistulaust. Þetta
var víst erindið að finna mig. Þvílíkt svar til deyjandi bróður, sem mér
þótti vænt um. Það hafa einhver öfl haft mig á valdi sínu. Þetta svar
mitt hefur fylgt mér síðan sem ljótur skuggi. Hann hefur borið traust
til mín, en jeg forsmáð. Læt jeg nú vera þó jeg fleipraði þessu út úr
mér, hefði jeg getað glatt hann með nokkrum krónum fyrir kistu. Jeg
var krónulaus, en jeg hefði getað fengið þær lánaðar hjá einhverjum
þarna í kring. en jeg geri ekkert. Þetta hefur oft haldið fyrir mér vöku
síðan með sárri iðrun. Það er auðvelt að vera vitur eftir dauðann.
Þegar hann var jarðaður var mjög margt fólk. Ólafur bróðir talaði
yfir kistunni við húskveðju með ró og stillingu. Mér leið voðalega
illa við útförina. Hann átti ekki þennan viðskilnað minn skilið. Mig
hafa hent mörg mistök og glappaskot í lífinu en ekkert sært mig sem
þetta. Nóg um það.
Nú byggði ég Brekku Guðmundi Kristjánssyni sem var bóndi á
Hamraendum og póstur frá Borgarnesi til Hjarðarholts í dölum. ekki
man jeg eftirgjald, en það var minna fyrir það að kúgildi voru engin.
Þau voru hjá Halldóri bróður mínum, eins og fyrr var getið. Guð-
mundur þessi var ekki nema eitt ár. Þótti víst ekki sambærilegt við
Hamraenda. Jón Böðvarsson var um tíma bóndi á Hreðavatni, þaðan
flutti hann að Þorgautsstöðum í Hvítársíðu og svo þaðan að Hvammi,
þegar Sverrir Gíslason keypti og leigði honum jörðina þangað til
hann var tilbúinn að fara að búa. Nú hittist svo á að Jón falar Brekku
sama ár og Guðmundur fer og flytur þá að Brekku. Hann sagði við
okkur Sverri að við hefðum sig til að passa jarðir okkar svo ekkert
óhreint kæmist að þeim. Jón þessi hafði alltaf meðalbú, afurðagott og
snyrtilegt, en hann var alla sína búskapartíð leiguliði. Veturinn 1918
fer jeg að hugsa til búskapar og yfirgef Reykjavík. Jeg var farinn að
gefa mig of mikið að Bakkusi og áleit að jeg þyrfti að komast upp
í sveit. Mér leiddist um helgar, fór þá á kenderí, fór aldrei í bíó, en
nokkuð oft í leikhús og á kórsöngva. Jeg var mikið hrifinn af Fjalla-
eyvindi og Guðrúnu Indriðadóttur sem lék Höllu. Hún var svo falleg
á leiksviði.
Jón Böðvarsson var orðinn gamall og farinn og kona hans að missa
heilsu. Þau áttu fjórar dætur, sú yngsta um fermingu og þær eldri voru
farnar eða að fara. Frá Brekku flutti hann að Heyholti og hirti fé að
vetrinum fyrir Guðmund í Svignaskarði og þaðan í Borgarnes, keypti
lítið hús og bjó þar.