Borgfirðingabók - 01.12.2012, Side 57

57Borgfirðingabók 2012
aftur heim, en frúin fór utan og kom ekki aftur af stríðsástæðum. Þar
með var þetta gufað upp.
Brekkurétt: Fyrst var réttað inni á Bjarnardal í Snoppunni sem
kölluð var og heitir enn, við Bjarnardalsárbrúna. Svo var rétt byggð
á Brekkueyrum þar sem hún er nú. Þá skeður það að Brekkuá flæðir
yfir hana og lá við fjártjóni. Þá er hún lögð niður og byggt við Grá-
brókargíg, sennilegt að mestu hafi ráðið að þar fékkst sjálfgerður
dilkur, gríðarstór, sem þörf var fyrir handa Borghreppingum. Þetta var
sjálfgerð löng skora, farvegur hraunflóðsins úr gígnum þegar hann
gaus. Svo eftir mörg ár kemur til að færa hana aftur út á eyrar vegna
frjálslegri aðstöðu á allan hátt og hagabeit fyrir hesta réttarmanna og
með fyrirhleðslu fyrir ána svo að hún flæði ekki yfir réttina þó að
hún vaxi. Þegar þetta er ákveðið, er jeg fenginn fyrir Norðdælinga
vestan Norðurár og Þorsteinn Snorrason á Laxfossi fyrir bændur í
Ystutungu til að sjá um verkið, viða að grjóti og hlaða dilkana með
dyraumbúnaði og safngirðingu. Þorsteinn gerði uppdrátt af almenn-
ingnum og dilkum fyrir bæina í upprekstrinum með tiltekinni stærð
fyrir hvern.
ekki var dreginn upp né útmældur dilkur fyrir Borghreppinga. Þá
var Sigurður Fjeldsted oddviti Borgarhrepps. Hann kom ríðandi og
Guðmundur í Svignaskarði með honum upp í rétt, meðan á bygg-
ingu stóð og erindið var að hafa þeirra dilk rúmgóðan. Jeg bauð
þeim að koma með mér heim og fá sér kaffi. Jeg átti bitterbrennivín
sem var vel þegið. Kostnaði var deilt á dilkeigendur eftir dilkstærð.
Réttarleiga til Brekkubónda var eitt lambsverð sem var fjórar krónur,
miðað við gangverð í þá daga.
Vegalagning til Norðurárdals stoppaði nokkuð lengi hjá Grafarkoti.
Þaðan var farið fram með á, um Hreðavatnsengjar og Brekkubakka.
Um þessa leið var mikil umferð og menn áðu hestum sínum í engj-
unum. Þá var Geir Zöega vega- og brúaverkfræðingur. Næsta átak
er að vegur er lagður frá Grafarkoti og fram í Hreðavatnshraun til
móts við Glanna. Þar stoppaði hann. Það mátti telja milli tuttugu og
þrjátíu götur hverja út frá annarri, troðninga eftir eyrunum. Þá berum
við Kristján á Hreðavatni okkur upp við vegamálastjóra að þessari
plágu verði af okkur létt. Hann tók því vinsamlega, en eitthvað var
að bögglast í þeim að byggja brú fyrir ofan Glanna og leggja veginn
að sunnanverðu. Þá losnuðu þeir við brýr á Bjarnardalsá, Farveginn,