Borgfirðingabók - 01.12.2012, Qupperneq 64

64 Borgfirðingabók 2012
í fréttunum að íbúðarhúsið á Brekku í Norðurárdal hafi brunnið til
grunna í dag. Okkur setti hljóð. Þetta var reiðarslag fyrir okkur öll.
Helgi Hjörvar kom þennan dag vestan úr dölum, kom að dalsmynni
og símaði fréttina strax til útvarpsins. Hann var fréttamaður þess. Jeg
fer á fund Þorbergs bróður. Það var stutt að fara, hann bjó í Suðurgöt-
unni, bið hann að koma með mér uppeftir. Það var auðsótt. Kristján
lét keyra okkur upp að Hálsi þar sem hestarnir voru geymdir. Á þá
leggjum við og höldum af stað. Mér fannst leiðin löng. Jeg var dofinn
til sálar og líkama. Við fórum beina leið að Hamri til tengdafor-
eldranna. Náðum þangað eftir háttatima. Gömlu hjónin fóru úr sínu
herbergi og létu Þórhildi það eftir. Þar var hún með þrjú börn og það
yngsta, Þorsteinn, ekki ársgamall. Hvað áttum við að gera. Það var
stóra spurningin. Gömlu hjónin tóku okkur vel, vildu allt fyrir okkur
gera. Þau voru farin að eldast og buðu okkur að setjast þar að, en jeg
gat búist við því að það drægist á langinn að þau hættu og jeg yrði
þá vinnumaður. Jeg fann líka inni á mér að Jóni bróður Þórhildar var
ekki sama hvort við yrðum eða færum. Það var ekki langur tími sem
máttti fara í ráðagerðir, því sláttur var að byrja. Jeg fór upp eftir að
skoða öskuhrúguna. Húsið var brunnið og allt innbú og fötin okkar
allra. Við áttum tíu rúm uppbúin. Það gistu margir hjá okkur, en þar
að auki var margt smálegt sem búið var að tína í hreiðrið okkar frá
því við byrjuðum. ef innanstokksmunir hefðu bjargast, fatnaður og
áhöld, hefðum við verið stórum betur á vegi stödd. Brunanum hefur
víst valdið langvarandi þurrkar og fallið neisti. Þetta voru getgátur.
Þórhildur hafði ekkert til málanna að leggja með það að setjast að á
Hamri. Jeg veit að það hefði ráðið úrslitum, hefði hún gert það. Þetta
stóð svona í deiglunni nokkra daga. Jeg var að slá úti á túni annað
kastið. Svo skrapp jeg upp að Brekku til að líta á túnið og ef til vill til
að kveðja fyrir fullt og allt. Svo fór jeg suður eftir aftur. Þegar jeg er
kominn upp á háhálsinn fór jeg af baki, horfði lengi yfir dalinn minn.
Þarna blasir dysey við og Baula með sinni tign. Þá er því hvíslað
að mér. „Nei, jeg get ekki farið.“ Þarna var teningunum kastað. Jeg
sagði Þórhildi frá þessu, að jeg væri að hugsa um að fara að heyja
uppi á Brekku. Hún tók því vel, en latti mig ekkert við þá ráðagerð.
Jeg var svo heppinn að jeg hafði brunatryggt fyrir fjögurþúsund. Það
munaði mikið um það, þó lítið væri. Fyrstu sláttuvélina hér í sveit
keypti Sverrir í Hvammi, þar næst kom Ólafur Tómasson sem þá var
eigandi dyseyjar. Þetta sumar kaupir hann hestasláttuvél. Hann býður