Borgfirðingabók - 01.12.2012, Side 98

98 Borgfirðingabók 2012
olíutunnur og brak sem flaut úr Hegranum, tafði það för þeirra en
staðfesti að þeir voru á réttri leið að strandstað.
Skipbrotsmenn börðust við að halda sér föstum á slysstað. Voru
þeir upp fyrir mitti í sjó á háflóðinu og á Jóni Helgasyni, sem stóð á
stýrishúsinu var aðeins höfuðið og axlir upp úr. Hann var feitur og
með tréfót eftir slys á sjó 1921 og átti erfitt með að skorða sig fastan.
Hann var orðinn mjög dasaður þegar hér var komið sögu. Björn og
Jón Sigurðsson runnu út af skerinu en Birni tókst að krafla sig upp á
það aftur og Jón náði taki á frammastrinu. Þeir héldu áfram að hrópa
út í myrkrið.
Björn Stefánsson var 21 árs þegar þetta var. Hann var mjög tón-
elskur maður og lagviss. Hann lék í nokkur ár á kornet í lúðrasveitinni
„Þrestir“, sem starfaði í Borgarnesi frá 1920 þar til útlendur her kom
þangað í seinni heimsstyrjöldinni. Björn hafði afburða fagra söng-
rödd, háan og skæran tenór. Höfðu sumir haft við orð, að hann skyldi
læra sönglist og töldu hann eiga vísan frama á því sviði. Hann hóf nú
upp sína háu tenórrödd og söng við raust aríur, sálma og ættjarðar-
ljóð. Heyrði ég nokkra Borgnesinga segja síðar, að það var söngur
Björns sem auðveldaði björgunarmönnum að miða út strandstaðinn,
en svartamyrkur var sem fyrr segir og hvergi skíma. Á ótrúlegan
hátt tókst að bjarga mönnunum sex af strandstað, þar sem þeir höfðu
staðið í u.þ.b. tvær klukkustundir í köldum sjónum og orðnir þrek-
aðir af átökum við að halda sér föstum. Logn var veðurs en farið að
frysta. Jón Helgason var þá orðinn meðvitundarlaus en Björn hafði
náð að draga hann upp á skerkollinn og studdu þeir Björn og Jón
Sigurðsson hann þar í hnédjúpun sjó. Hann var tekinn fyrstur um
borð í bát björgunarmanna og lagður á þóftu. Þar hóf Arnór Steinason
strax lífgunartilraunir, sem báru um síðir árangur og náði Jón sér að
fullu. Aðrir skipbrotsmenn voru sæmilega á sig komnir þrátt fyrir
allt, og komust allir hjálparlaust í bátinn og fór Björn þeirra síðastur
um borð. Báturinn var orðinn mjög þungur þegar ellefu rennblautir
menn voru komnir í hann. Taktföstum áratogum var á útfallinu róin
sama leið til baka og lent við Skálalæk. Þaðan bar Arnór á bakinu Jón
Helgason, sem enn var meðvitundarlaus, heim að Melaleiti þar sem
hann fékk bestu aðhlynningu, m.a. gefið koníak og hresstist hann
býsna fljótt. Öðrum varð ekki meint af slarkinu þótt lengi væri í þeim
skjálfti. Þarna unnu ungir menn úr Melasveit þrekvirki undir forystu
Arnórs á Narfastöðum, björgunarafrek sem ekki má falla í gleymsku.