Borgfirðingabók - 01.12.2012, Blaðsíða 169

169Borgfirðingabók 2012
tónninn væri kersknisfullur í bréfinu. Jón og Sigga giftu sig 1937
og fóru að búa á Brekku, síðan í Litla Lambhaga, þá á draghálsi en
bjuggu á öllum þessum stöðum í sambýli við aðra því lítið var um
lausar jarðir á þessum tíma en þau langaði að vera sjálfstæð. Árið
1944 keyptu þau Hávarsstaði í Leirársveit og bjuggu þar æ síðan.
Þau endurnýjuðu húsakostinn, ræstu mýrar og unnu að jarðarbótum
og túnrækt. Jón var hreppstjóri árum saman, sat í ýmsum nefndum
og var barnakennari í nokkur ár. Þessu fylgdu mikil umsvif og oft
voru fundir haldnir á Hávarsstöðum og stundum líflegar umræður í
eldhúsinu, ekki síst ef húsfreyjan hafði sterkar skoðanir á málum og
bar þær á borð um leið og kaffið.
Synirnir urðu þrír: tvíburarnir Grétar og Gunnar Magnús og Pétur
en Grétar situr jörðina ásamt dóttur sinni og hennar fjölskyldu.
Sumum þótti Sigga hranaleg og jafnvel köld í tilsvörum en hún
átti erfitt með að sýna samúð eða langlundargeð linku, yfirdrepsskap
og græðgi og átti til að segja eitthvað hastarlegt um slíkt og þótti þá
stundum höfðingjadjörf í hispursleysi sínu. ekki veit ég til að hún
aflaði sér óvina með þessu en frekar að hennar væri minnst fyrir
einarðlega framkomu vegna einstakra og jafnvel umdeildra málefna.
Hún nennti ekki að reyfa mál sitt og skoðanir í silkiklæði eða fara
í kringum kjarna málsins heldur skaust beint að efninu. Réttlætis-
kenndin var svo sterk. Hún setti alla menn jafnt, enginn átti rétt á að
vaða yfir annan og enginn átti rétt á að eyðileggja land sem komandi
kynslóðir þurftu að eiga aðgang að síðar.
Hún varð arfavitlaus þegar samningar voru gerðir vegna járn-
blendiverksmiðju á Grundartanga og var í fararbroddi ásamt Svein-
birni bróður sínum og stórum hópi manna til mótmæla hvernig staðið
var að málinu. Þegar fyrstu samningar runnu út í sandinn fagnaði
hún með hópi mótmælenda við athöfn þar sem sáð var í sár sem
fljótfærir athafnamenn höfðu skilið eftir sig í landi Grundartanga í
fyrstu tilraun. Við sama tækifæri flutti hún eitt af ljóðum sínum sem
fjalla um jörðina og græðgina. Hún var aldrei sátt við verksmiðjuna
á Grundartanga en kannski hafa mótmæli hennar og annarra orðið
til að opna augu manna um ýmsar staðreyndir sem tengjast stórum
framkvæmdum sem bornar eru uppi af félögum sem aðeins hafa arð
af framleiðslunni, ekki mannlífinu eða tengingum við jörðina.
Í ljóðinu Málmblendi eru m.a. þessar vísur: