Tímarit lögfræðinga - 01.06.2005, Qupperneq 89

inni varð það slys að vörubifreið, er kom á móti, ók á hrossin og varð að aflífa þrjú
þeirra. Ökumaður bifreiðarinnar, B, var talinn eiga mesta sök á slysinu, en H var tal-
inn hafa sýnt óvarkárni með því „að reka hrossin eftir veginum, þar sem vænta mátti
umferðar bifreiða, sérstaklega þegar þess er gætt að myrkur var“. B var dæmdur til
að bæta H 2/3 af tjóni hans, en H varð að sæta því að 1/3 af tjóni B kæmi bóta-
greiðslunni til frádráttar.
H 1978 186
Nokkrir hestamenn úr Hafnarfirði, þar á meðal S, voru í útreiðartúr og hafði hver
maður tvo til þrjá hesta til reiðar. Á heimleiðinni var lausu hestunum sleppt og þeir
reknir. S kvað tvo menn hafa riðið á undan en hina á eftir og hann þar á meðal. Þegar
þeir komu í hesthúsin í Hafnarfirði varð S þess var að einn hesta hans vantaði. Síðar
kom í ljós að J, er ók bifreið föður síns, H, norður Reykjanesbraut, hafði ekið á hest-
inn rétt norðan við Setbergsveg. Slasaðist hesturinn og varð að aflífa hann. S höfð-
aði mál á hendur H og tryggingarfélagi bifreiðarinnar og krafðist bóta fyrir hestinn.
Stefndu kröfðust sýknu en til vara að kröfu vegna tjóns á bifreiðinni yrði skulda-
jafnað á móti bótum fyrir hestinn. Í dómi Hæstaréttar segir að hestarnir hafi verið
reknir eftir vegum sem heita megi að allir séu innan marka Garðahrepps. Hesturinn
hafi orðið fyrir bifreiðinni í Garðahreppi og verði því að ætla að þar hafi hann tap-
ast úr rekstrinum. Rekstur hrossa á þessari leið verði út af fyrir sig ekki talinn brot
á 63. gr. eða 64. gr. þágildandi umferðarlaga, nr. 40/1968, og ekki hafi hann varðað
við ákvæði lögreglusamþykktar fyrir Kjósarsýslu, nr. 146/1941. „Að því leyti sem
vera kann, að eigi hafi verið fylgt fyrirmælum niðurlagsákvæðis 2. mgr. 64. gr.
umferðarlaga við reksturinn, þá ræður það ekki úrslitum í þessu máli þegar af þeirri
ástæðu, að hestur gagnáfrýjanda (S) varð ekki fyrir bifreið aðaláfrýjandans (H) á
vegi þeim, er hrossin voru rekin eftir“. Síðan segir að S hafi ekki getað upplýst hvar
og hvernig hann tapaði af hestinum og bendi það til þess að eigi hafi verið fylgst svo
vel með hrossunum sem unnt átti að vera. S hafi hins vegar hafið strax leit að hest-
inum og haldið henni áfram í birtingu daginn eftir. „Þykir óhapp það, sem málið
fjallar um, ekki hafa hlotist með þeim atvikum, að rétt sé af þeim sökum að lækka
fébætur …“. Þá var með sömu rökum ekki fallist á að S bæri að greiða bætur vegna
skemmda á bifreiðinni. Héraðsdómur hafði skipt sök í málinu og vildu tveir dóm-
arar Hæstaréttar staðfesta þá niðurstöðu.
H 1985 1240
Vetrarkvöld eitt ráku 4 menn 20 hross norður Eyjafjarðarbraut áleiðis til Akureyrar.
Riðu tveir fyrir hópnum og tveir á eftir. Allir voru þeir í glitvestum. Vegurinn var
háll, mikil snjókoma og slæmt skyggni. Sá sem fyrstur reið var nokkurn spöl á
undan hópnum og þegar hann varð var við bifreið H koma akandi gaf hann henni
merki sem ökumaðurinn, K, skildi sem svo að hross væru framundan. K kvaðst hafa
hægt ferðina og sveigt til hægri en það dugði ekki til og urðu tvö hross fyrir bifreið-
inni, annað drapst en hitt slasaðist. Viðbrögð K voru ekki talin hafa verið nægilega
markviss og þótti hann ekki hafa sýnt þá varkárni, er honum bar samkvæmt umferð-
arlögum. Rekstrarmennirnir hafi hins vegar hagað sér í samræmi við ákvæði
umferðarlaga. H var dæmdur til að greiða bætur fyrir hrossin.
H 1986 1422
89