AVS. Arkitektúr verktækni skipulag - 01.09.1995, Síða 81

við skemmtigarðinn „TUSENFRYD“ hjá Osló
erfitt. Reynsla mín er sú að enginn sérfræðingur
„þorir" að gefa einhlítar yfirlýsingar eða kenningar
um byggingarlist víkingatímans sem rista nægilega
djúpt og geta myndað grundvöll fyrir burðarvirki og
deili í byggingunum. Arkitektastofan þurfti því aðtaka
af skarið og voga sér út á hálan ís með hættu á ádeilu
sögufræðinga síðar meir og eigi síður með hættu á
að valda söguhneisu.
Það verður að viðurkennast að ofarlega í huga stóð
ósk um að geta byggt á íslenskum menningararfi
hvað varðar byggingarlist og sameiginlega menn-
ingararfleifð íslands og Noregs. Að byggja hvað mest
á íslenskum byggingar- og menningararfi á einnig
rætur að rekja til að Norðmenn hafa því miður tilhneig-
ingu til að eigna sér bæði Snorra Sturluson og Leif
Eríksson, og því er ástæða til að sporna við þessum
tilhneigingum með því að halda í öndvegi íslenskum
menningartengslum. Samtímis ákváðum við að rann-
saka söguna frá hlutlausu sjónarmiói og vera opin
fyrir þeim uppgvötunum sem gögn sýndu fram á.
Eftir að hafa rannsakað byggingarsögu og menningu
á járnöld fundum við út að styðjast þurfti aðallega
við 2 söguheimildir. Önnur heimiidin var Trelleborgar-
húsið í Danmörku. Hin heimildin voru rústir af bænum
Oma á Tune í Rogalandi. Sú síðarnefnda samsvarar
byggingarstíl þeim sem einnig var byggt eftir á ís-
landi, Hjaltlandi, Færeyjum og á Grænlandi vegna
sjóferða norskra víkinga og verslunarfólks þangað.
Við áræddum að gera þessa útgáfu að aðalbygging-
unni (Jarlasetrið) til að leggja áherslu á ferðir Norð-
manna til vesturs (aðalega íslands) og einnig vegna
þess að fleiri rannsóknir og sannanir finnast fyrir
þessum byggingarstíl.
Arkitektarnir fengu heilhuga stuðning hjá þekktu
fagfólki á borð við Helge og Anne Stine Ingstad og
Arne Emil Christensen. Einnig var verkið lagt fyrir
79