Skírnir - 01.09.2008, Síða 88
362
GUÐMUNDUR KAMBAN
SKÍRNIR
E. s. Gullfoss, 1927, Laugardagsmorgunn.
[líklega skrifað 2. júlí í Vestmannaeyjum]
Komið þér sælar, elskan mín!
Ég kemst ekki í land, eða réttara sagt: ekki um borð aftur. Ég verð að
láta mér nægja að skrifa, þó að það komi seinna.
Eitt augnablik var sárt í gær, þegar ég hætti að geta greint yður við
vitann. En það eru slík augnablik sem ekki mega ná valdi á okkur,
hvorugu okkar, um langan tíma. [...]
Veðrið er slæmt, en hér er indælt að sitja aleinn og skrifa yður. Því
miður er viðstaðan svo örstutt, að bréfið getur ekki orðið langt. En það
gerir ekki heldur neitt til, eins og þér sögðuð, og eins og við vitum bæði.
Við getum alltaf látið þá hugsun verða okkur til huggunar, að þó að
ráðagerð okkar bregðist um að sjást á einn hátt, getum við sést á annan.
Fyrir mörgum gæti staðið óhagstæðar á. Ég á við: sjáumst við ekki á einum
stað, getum við sést á öðrum. Sjáumst við ekki í útlöndum, getum við sést
á íslandi. Ég held áfram að variera þetta til þess að kveða nógu skýrt og
skýlaust á um þetta eina sem fyllir hug okkar, að við hittumst aftur, og
hittumst aftur sem fyrst.
Verðið ekki óþolinmóð, ef yður finnst einhvern tíma eða ef til vill
alltaf að bréf mín séu fátækleg. En jafnvel persónuleg orð mín hafa ekki
sagt yður eins mikið og þögul návíst mín. Og eins er það um yður.
Sársaukinn getur verið sprottinn af undur-fagurri tilfinningu. Hjá
okkur held ég hann sé það. En jafnvel hið fegursta sem við þekkjum má
ekki skyggja á tilhlökkun okkar. Við skulum vera sterk, hvort um sig, svo
að við getum verið góð hvort öðru. Það er eina leiðin.
Báturinn kallar á bréfið. Ég strýk í huganum hendinni eftir vanga yðar,
mörgum, mörgum sinnum. Alla þá stund sem við sjáumst ekki. Verið þér
sælar á meðan. Yðar
Guðmundur Kamban.