Skírnir - 01.09.2008, Page 172
446
BERGLIND GUNNARSDÓTTIR
SKÍRNIR
Þriðja sinn las ég ljóðið
lagfært og breytt.
Ég hvíslaði örlágt:
Það er ekki neitt.21
Síðan breytist tónninn í skrifum gagnrýnandans, sem gefur ekki
upp nafn sitt, og hann hælir skáldkonunni: „Næsti flokkur kvæða
er uppgefinn vera ortur áratug síðar og meir, eða 1940-1946. Hér
er um mikla framför að ræða, tónninn orðinn dýpri og fyllri, án
þess að minnkað hafi hans mýkt.“
Svo virðist sem hlé hafi orðið á yrkingum Halldóru 1930-1940,
en ekkert ljóðanna í fyrstu bókinni er merkt þeim áratug. í bréfi
til Karls Leós Björnsson frá árinu 1935 lætur hún í ljós áhyggjur
af því að hún sé hætt að yrkja:
Þegar ég hafði orkt mitt fyrsta kvæði, þá sagði maður við mig að ef ég
héldi svona áfram, þá gæti ég orðið Hulda önnur. Mér þótti skömm til
koma og ætlaði að vera miklu betri. En nú verð ég að láta mér nægja
minna því eins og þú veist, þá hef ég alveg gleymt og glatað þessari gáfu,
eða hvað það nú er. Heldurðu að það geti verið að það komi aldrei aftur?
Ég sakna þess svo oft.22
Segja má að Halldóra hafi þegar á allt er litið getað sæmilega við
unað hvað varðar viðtökur bókarinnar; þrátt fyrir allt er henni
tekið af meiri ánægju en vandlætingu. En vel hefði mátt hrósa
bókinni meira því hún er gersemi. Athyglisverðasti ritdómurinn
birtist síðan í Þjóðviljanum, en þar skrifaði Bjarni Benediktsson
frá Hofteigi. Hann skrifar lengst og ítarlegast um bókina og verð-
ur upphafinn, jafnvel skáldlegur í máli — sem teljast má óvenju-
legt:
Einn dag rís maður á fætur í samkvæmi þagnarinnar — og fer. Einhvers
staðar lengst niðri í djúpunum verður skyndileg ókyrrð, sem enginn veit,
og stígur hægt og hægt móti yfirborðinu, svo það er ekki hægt að sitja hér
lengur. Því maður þarf annað hvort að hlæja eða gráta.23
21 Helgafell 1953:55.
22 Halldóra B. Björnsson. Bréf. Landsbókasafn íslands - Háskólabókasafn.
23 Bjarni Benediktsson frá Hofteigi 1950.