Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2021, Blaðsíða 32

Holly frá Bandaríkjunum
Þegar ég hugsa til baka þá var það í fjöldamörg skipti sem ég lagði ekki í að segja að
ég skildi ekki íslensku. Það tók mig marga mánuði að öðlast það öryggi að geta sagt
með öryggi: „Ég skil ekki,“ án þess að röddin titraði eða ég roðnaði upp í hársrætur.
Þetta er einhver viðkvæmni sem ég á erfitt með að koma í orð — brothætt samband
sem ég á við Ísland sem ég þarf að meðhöndla með mikilli varúð — þetta hárfína
jafnvægi sem ég berst við að halda. Ég vil vera fullgildur meðlimur í mikilsmetinni
hjúkrunarstétt og ég vil ekki vera byrði á samstarfsfóki mínu eða ógna á einhvern
hátt öryggi sjúklinga minna.
Tungumálið eitt er heilmikil hindrun fyrir okkur sem komum hingað. Þar fyrir
utan er fólkið okkar ekki með okkur, fjölskylda og vinir, en það að vera fjarri kunnug-
leikanum veldur innri baráttu. Þrátt fyrir að ég sé óendanlega þakklát fyrir að fá tæki-
færi til að búa hér og starfa þá finnst mér oft að ég sé ein. að eiga samskipti í gegnum
samfélagsmiðla og í síma við ástvini sína er háð takmörkunum. Það er ekki eins og
að vera með fólkinu sínu.
kórónufaraldurinn hefur síðan því miður haft margvísleg félagsleg áhrif. Sem út-
lendingur í fjarlægu landi hef ég ekki þann stuðning sem ég bjó við áður og hef þurft
að feta mig í gegnum það, t.a.m. hvernig ég ætti að panta mat og koma mér til vinnu.
Þrátt fyrir að það sé ákveðin eftirvænting í að búa til nýjar hefðir og vana og uppgötva
nýja staði (besta mjólkurkaffið er í Sandholtsbakaríi) þá sakna ég oft kunnugleikans
heiman frá. Þá fer mikið af andlegri orku í að viðhalda sambandi við fjölskyldu og
vini og að ganga úr skugga um að allt sé í lagi heima og allir heilbrigðir.
Það koma tímar þar sem mig langar aftur heim. Ég hef grátið eftir vinnudag og
ég hef fundið vanmátt minn að geta ekki tengst sjúklingum mínum eins og ég hefði
viljað vegna tungumálaörðugleika. Mér finnst ég alltaf standa einu skrefi fyrir aftan
samstarfsfélaga mína þegar þeir ganga áhyggjulausir til og frá vöktum. Það að þreifa
sig áfram í þoku framandi tungumáls (þrátt fyrir að ég geri mitt besta til að læra það)
veldur því að manni miðar hægar en óskandi hefði verið í þeim verkefnum sem
maður tekur sér fyrir hendur. En það mun koma að því að ég þurfi ekki lengur að
biðja fólk um að tala hægar eða endurtaka það sem það sagði. Og sömuleiðis kemur
að því að ég þurfi ekki að hefja símtal á því að biðja viðkomandi að tala hægt og á
eins einföldu máli og unnt er. Ég veit að sá dagur mun koma, en þangað til ætla ég
að halda áfram að bæta við þekkingu mína í starfsþróunarverkefninu á Landspítala.
Ég mun halda áfram að biðja um aðstoð frá samstarfsfólkinu mínu og reyna að
gleyma ekki að ég er ekki ein.
32 tímarit hjúkrunarfræðinga • 1. tbl. 97. árg. 2021
Tungumálið er veigamesta atriðið
Hugleiðingar hjúkrunarfræðinga af erlendum uppruna
Það krefst hugrekkis að fara úr sínu kunnuglega umhverfi og því öryggi sem því fylgir og flytja
til nýs lands, læra nýtt tungumál og kynnast nýju fólki og nýrri menningu fjarri fjölskyldu og
vinum. Það eru margar hindranir sem hjúkrunarfræðingar af erlendum uppruna þurfa að yfir -
stíga þegar þeir flytja hingað búferlum. Flestir finna fyrir óöryggi og kvíða þegar byrjað er í
nýju starfi. Umhverfið er nýtt og andlitin ókunnug. Og það er nýtt og framandi tungumál.
Nokkrir hjúkrunarfræðingar af ólíkum uppruna deila með okkur reynslu sinni og hvaða
erfiðleikum þeir stóðu frammi fyrir.