Heima er bezt - 01.04.2003, Blaðsíða 16

menn hentuðu betur til
þess en Islendingar að
fara norður að íshafi.
Kaup var um þessar
mundir 1 dollari á dag
og þótti allgott. En þeg-
ar Hannes sagði mér að
stjórnin byði þeim 10
dollara á dag, sem til
þessarar ferðar vildu
ráðast og frían fatnað að
auki, þá fór ég nú að
leggja við hlustirnar.
„Og komdu nú heim
með mér og talaðu við
þann skoska,“ sagði
Hannes. Ég féllst á það.
Skotinn reyndist fjári
skemmtilegur og reffi-
legur karl og hinn við-
ræðu besti. Hann stað-
festi þau ummæli Hann- sleða. “
esar að stjórnina fýsti
mjög að fá íslendinga til þessarar farar en fengi víst fáa.
Ég spurði hvers konar vinna þetta væri aðallega.
„Flutningar, flutningar á hundasleðum," svaraði Skot-
inn.
„Ja, hver andskotinn,“ varð mér að orði á góðri og
gildri íslensku, rétt eins og ég væri ennþá staddur heima í
minni kæru Blönduhlíð. Ég kvaðst að vísu þekkja hunda
sæmilega vel en óvanir værum við því á íslandi að beita
þeim fyrir sleða.
Mér duldist ekki að það starf sem hér var í boði, hlyti
að vera erfitt, ef til vill lífshættulegt, öðruvísi varð það
varla skýrt hversu treglega gekk að fá menn til þess, þrátt
fyrir hið geysiháa kaup. Hins vegar langaði mig til þess
að kynnast sem best þessu landi sem ég var, eða taldi mér
a.m.k. trú um að ég væri, í aðra röndina, alltaf að sækjast
eftir. Þarna mundi ég sjálfsagt umgangast Eskimóa og ef-
laust sæi ég um alla heima og geima þarna norðurfrá.
Teningunum kastað
Ég bað um umhugsunarfrest. Vildi m.a. ráðgast við Stef-
án.
„Já, andskoti er nú kaupið hátt,“ sagði hann.
„Guð hjálpi þér, drengur,“ sagði aftur á móti Pálína
kona hans (hún var frá Þverá í Blönduhlíð, systir Jóns á
Hamri), „þú drepur þig á þessu,“ og fannst á að gömlu
konunni þótti það fánýtt erindi til Ameríku.
„Ég veit nú bara ekki hvað ég hefði gert, hefði ég verið
yngri,“ sagði Stefán.
Og með þessi orð gömlu hjónanna í huga, sem ég vissi
nú raunar ekki hvort ég átti heldur að meta sem uppörvun
eða úrtölur, skundaði ég á fund Skotans og var þá með
sjálfum mér ákveðinn í að taka tilboðinu.
„Því maður getur þá alltaf hætt,“ sagði ég við hann.
„Nei“, svaraði hann, „þú verður að halda það út a.m.k. í
ár.“
Nú, geti aðrir þraukað það þá ætti ég að geta það líka.
Og þar með var teningunum kastað og lagt upp um næstu
helgi.
- Hvað voruð þið margir?
- Mig minnir að við værum 16, a.m.k. til að byrja með.
Auk mín voru í hópnum tveir Islendingar, Kristján Þor-
steinsson og Ólafur Jónsson. Annars voru þetta allra
þjóða kvikindi.
Hundarnir þoldu ekki kuldann
- í hvaða sambandi stóðu svo þessir hundaflutningar?
- Jú, stjórnin hafði fundið upp á því að byggja haf-
skipabryggju norður við Hudsonflóa. Þangað þurfti svo
að leggja járnbraut til flutnings á hveitinu frá Vesturfylkj-
unum, en það var margfalt styttra en að flytja það til
Montreal. En svo kom bara fljótlega á daginn að stað-
setning þessara mannvirkja var algerlega misráðin, því
Nelsonfljótið bar fram svo mikinn aur að moka þurfti upp
höfnina á hverju ári. Varð því úr að haldið var 200 mílur
norður með ströndinni og höfnin byggð í mynni
Churchill-árinnar. Innsigling er þar mjög þröng en djúp
og þegar inn fyrir er komið er sem skipin liggi á stöðu-
vatni, svo ágæt er höfnin.
Hlutverk okkar hundasleðakeyrara átti m.a. að vera það
að flytja um veturinn matvæli o.fl. úr vöruskemmum í
Port Nelson og norður yfir flóann. Nú, nú, keyptir voru í
skyndi 60 hundar og sendir á undan okkur norður eftir.
Það var þeirra síðasta ferð, margra hverra. Þessir
Winnipeg-hundar, en þaðan voru þeir margir, þoldu blátt
áfram ekki kuldann og drápust.
160 Heima er bezt