Heima er bezt - 01.04.2003, Blaðsíða 39

Ólafur íshólm Jónsson:
Eftirleit á
Gnúpuerja-
afrétti
1958
Seinni hluti
að var orðið nokkuö kvöldsett þegar komið var að
Bólstað og þar tókum við okkur náttstað öðru
sinni. Við Kofann á Bólstað var ekki girðing en
kindurnar geymdar í rétt sem búin var til úr hellum, sem
reistar voru upp út frá kofaveggnum, ásmt því að reynt
var að minnka undankomuleið Qárins með reiðingunum
og heypokum. Heyið höfðu ijallsafnsmenn reitt inneftir á
klökkum.
Þriðjudagur
Þriðjudaginn 21. náðum við í Kjálkaver og þann dag
þvældust tveir okkar í Kisubotna í mjög lélegu skyggni
því enn var þoka. Smöluðu þá einnig Norðuleitina niður
með Kisu. Einn rak kindurnar eftir götunum og beitti
þeim þegar koniið var í áfangastað, en annar fór um Ey-
vafenskrókinn og niður með Þjórsá. Var þetta að öðru
leyti tíðindalítill dagur.
Miðvikudagur
Morguninn eftir, miðvikudaginn 22. október, var þoka
scm fyrr, en ekki mikil úrkoma. Þar sem hlýtt var í veðri
fór ekki hjá því aö til tíöinda færi aö draga meö matinn.
Flatkökurnar tóku að mygla og einnig rúgbrauðið. Hangi-
kjötið var orðið dálítið lint og jafnvel farin aö koma af
því fúkkalykt. Hiö eina sem ekki spilltist var kafl'ið.
Geymsla þess var ckki háð hitastiginu og aðalatriöið var
aö gcyma það i vatnsþéttri krukku. Ávallt var hitað kctil-
kafTi, en þaö fór þannig fram að vatn var sett í ketil, í
Ólafur í fjallferð árið 2002.
hann látið hæfilegt magn af kaffi og einnig kaflfibæti, ex-
porti, sem gæti hafa heitið Ludvig-David kaffibætir.
Kaffibætirinn var í hörðum stöngum og geymdur í til
þess gerðu járnboxi. Þessi blanda var siðan hituð upp í
suðu. Þurfti að fylgjast nokkuð vel með þegar suðan kom
upp, og voru því flautukatlar vinsælir til þessara hluta.
Enginn vandi var þó að hita kaflfi í venjulegum potti. Þeg-
ar suðan kom upp var þessi blanda látin malla örlitla
stund og þess gætt að ekki syði upp úr. Þá var drykkurinn
snöggkældur með einum bolla af vatni. Sögðu menn að
það væri til að sökkva kafifikorginum til botns.
Þetta bragðaðist bara vel og var hressandi. Oft var síð-
an gefið út í kaffið, eins og kallað var, og þá auðvitað
áfengi. Á þessum árum var það hvalreki hjá mönnum að
ná í sem sterkast áfengi og var 96% spírinn vinsæll. Ég
var, og er raunar enn, lélegur við drykkju þessa mjaðar,
þó í kaflfi væri blandað. Gamall bóndi, sem ég fór eitt
sinn með til fjalls, sagði að gott væri að taka í nefið, en
ekkert jafnaðist á við kafifi og spíra og best væri blandan
þegar menn tækju andköf „af helvítis kvölum'4. Það átti
nú raunar líka við um neftóbaksnotkunina.
Landi var mjög fáséður á þessum árum og menn í
Gnúpverjahreppi ekki þeir snillingar við frantleiðsluna að
vinsælda nyti.
Við smöluðum Norðurleitina frani að Dalsá þó dimmt
væri.
I Dalsárkofanum tókum við okkur hvild og gistum þar.
Heima er bezl 183