Heima er bezt - 01.04.2003, Blaðsíða 34

þar bjó sá síðarnefndi um skeið. Mælti þá Angantýr:
Att hef ég margan erfðagrip
innst í sálarpokum.
Marga hef ég séð í svip,
en sumum týnt að lokum.
Rósberg setti þá saman eftirfarandi stöku:
Ur mér hripast enn á ný
efni í lipra stöku.
Ennþá gripið get ég í
góða piparköku.
Hér á eftir fara nokkrar lausavísur Angantýs, og sem
ekki þarfnast skýringa:
Þegar lífsins þungu spor
þjaka mínu sinni,
alltaf vakir æskuvor
innst í sálu minni.
Þegar sólin signir brá
á sumarblíðum kvöldum,
finn ég eins ogylinn frá
æðri máttarvöldum.
Hver sem ekki á í sjóð
æskubjarta daga,
getur aldrei Ijúflingsljóð
leikið á hörpu Braga.
Viljans besta vinarhönd
veganesti býður,
þó að bresti þankans bönd,
þegar mest á ríður.
Angantýr Jónson orti þetta ljóð, sem hann nefnir Skáld:
Þaó er skáldsins orka og andi
af efla í sínu föðurlandi
fleygar vísur, Jogur kvæði,
flétta saman granna þrœði.
Stœla hugann, herða máttinn,
hefja þýðan Ijóðasláttinn,
mynda línur, listum unna,
leggja nýja og betri grunna.
Það er andans gagn og gæði
gera stökur, yrkja kvæði,
halda réttu móðurmáli,
móta vilja úr hörðu stáli.
Fylgja jafnan réttum reglum,
raða eftir vindi seglum,
bugast ei þótt blási á móti
byljir lífs með ölduróti.
Og margt er enn hagyrðinga til að láta Ijós sitt skína.
Ekki meira að sinni.
Dægurljóð
Allt vaknar, er vorar að, stendur einhvers staðar. Skammdeg-
ið var nokkuð langt að þessu sinni, vegna þess hversu jörðin
var auð. Snjórinn er þá ekki alvondur. Hann eykur birtu að
vissu marki. Og ósköp er nú þægilegt að geta dvalið innan
íjögurra veggja, þegar regnið eða hríðin á rúðunum dynur.
Alltaf rekur eitthvað á tjörur hjá dægurljóðaþættinum.
Kona ein á Blönduósi, sem látin er fyrir nokkru, Osk Skarp-
héðinsdóttir, orti nokkuð og birti í blöðum og tímaritum. Er
það ekki draumur þeirra, sem eitthvað vilja láta í sér heyra á
opinberum vettvangi? Ljóðið hennar Oskar heitir VÖKU-
DRAUMUR 1940, og er á þessa leið:
0, bara ef ég í happdrœttinu háan vinning fengi,
svo hjartanlega ánægð ég verða mundi þá.
Ég hrópa skyldi af gleði og hlæja dátt og lengi.
Svo heimsækti ég staði, sem mig langar til að sjá.
Ég skyldi ekki þreytast á að skemmta mér og njóta
skógarilms og fuglasöngs í byggðum Norðurlands.
A bifreiðum ég skyldi yfir blómleg héruð þjóta.
Og bærinn mundi gleymast og lystisemdir hans.
Og upp um allar heiðar ég skyldi þar næst skálma,
þótt skýin tœkju að dökkna og veðrið yrði svalt,
því heimskulegt mér þykir að hræðast farartálma;
ef hugur minn er léttur, mér finnst ég geta allt.
Ég tjald mitt vildi reisa á blárrar tjarnar bakka,
og blunda þar og dreyma í sumarnætur frið,
uns sál mín fylltist gieði og þrá til þess að þakka
þeim, sam hafa fundið upp blessað happdrættið.
En hvað er ég að hugsa? Ég hefi engan vinning!
Og heima bíða miðar, sem endurnýja þarf.
Já, þannig er af lífinu löngum þeirra kynning,
sem lítil hafa efni og tóku ei neitt í arf.
Ég er samt að vona, að minn vökudraumur rætist,
ég vinni nœsta sumar og fái að skemmta mér,
þvi þeirrar trúar er ég, aó úr böli allra bœtist,
sem bara reyna aftur, - á ný ef illa fer.
Og mér barst í hendur ljóð, sem heitir „Við fossinn“,
sem er eftir Hinrik B. Þorláksson (1873-1956) á Flateyri.
Ljóð þetta birtir mikil og þung örlög. Það er alls 22 er-
indi, og birtist hér á eftir fyrri hluti þess, sem telur 8 er-
indi, en síðari hlutinn birtist í maíheftinu.
VIÐ FOSSINN
Eitt sinn um þögla óttustund
er al-náttúran festi blund,
17 8 Heima er bezt