Heima er bezt - 01.04.2003, Blaðsíða 35

við gullinn foss í gljúfrum há
einn gráti þrunginn halur lá.
Hann höfði þreyttu hallaði að
hörðum steini og guð sinn bað,
og andvarp leið frá hjarta hljótt;
það heyrði aðeins þögul nótt.
Þar háði 'ann einn sitt harða stríð,
að hugsa um margt frá liðinni tíð,
en innst í hjarta sorgin sveið;
og söng hann hóf á þessa leið:
„Nú gleði sviptur aleinn eg
einmana reika lífs um veg.
Faðir og móðir mætust er
í myrkri grafar hulin mér.
Við þennan foss hjá þýðri hrund
ég þreyði marga aftanstund
í unaðssœlum, ástardraum,
öllum fráskilinn heimsins glaum.
Ég þekkti ei sorg né svik né tál
en söng um ástar töframál,
samstillt við fagran fuglaklið,
fossbúans dimma hörpunið.
Þá lifði von í hjarta hrein,
er harma firrti og sérhvert mein,
en fossinn söng um sjöfn og ró,
og svása hörpustrengi sló.
En sú er liðin sœlustund;
nú sofna vil ég hinsta blund.
Ó, foss minn kœri, ífaðmi þér
þú frið og ró skalt veita mér “.
Björgun við Látrabjarg
Látrabjarg er breitt og hátt,
brim á klettum sargar,
þar sem hetjur hafa átt
hættustundir margar.
Sveinalið var saman hvatt;
sögð var fregnin mörgum.
Útlent skip var illa statt
út af Látrabjörgum.
Upp að rifi rekið var;
reyndu skipi að bjarga.
Gátu ekkert aðhafst þar;
óhug sló á marga.
Skrúfan brotin, skipið fast;
skipti brúnni særinn.
Vetrarnótt og veður hvasst;
veiðar- töpuð- færin.
Skipshöfn þreyttri brá í brún:
bjargið hátt að líta.
Yfirmenn af enska Dhoon
aldan gleypti hvíta.
Sjómenn fundu sína smæð;
sálarrónni bifa.
Margra hundrað metra hæð
mundi enginn klifa.
Skorti svefninn, skjól og brauð
skipshöfn lengi hrjáða.
Undir þiljum sjórinn sauð;
sölum vildi ráða.
Vaskir synir íslands enn
afl og djörfung sýna.
Okkar bestu afreksmenn
ótal dyggðir krýna.
Sigu þeir í svelluð björg;
sinu lífi hættu,
til að fœra Bretum björg,
bjarga þeim, ef mœttu.
Gekk það eftir óskum fljótt,
allir landi náðu.
Uppi í bjargi eina nótt
úti-gisting þáðu.
Sendu þeir frá bjargi band;
bar það vonarneista.
Þreytt að draga lið á land
landsmenn vildu freista.
Ei var nœturværðin vær;
vörðinn landsmenn héldu.
Öskurok og úfinn sœr,
ís og grjót þá hrelldu.
Fluttu Bretum föt og brauð,
flettu blautum klæðum.
Sérhver alla aðstoð bauð;
ekki stóð á gœðum.
Einn, er sagt að setti met,
sýndi mestu gœðin,
Björgunin við Látrabjarg er mörgu eldra fólki í minni.
Um hana orti Guðrún M. Benónýsdóttir (f. 1895) er lengi
bjó á Hvammstanga. Ríman um Látrabjarg er ort í apríl
1948. Hún er alls 21 erindi, breskt skip, Dhoon að nafni,
strandaði við Látrabjarg 13. des. 1947, og var 12 mönn-
um bjargað þar úr lífsháska.
Heima er bezt 179