Heima er bezt - 01.04.2003, Blaðsíða 31

Frœndsystkini á Starmýri, árið 1925. Langömmubörn Kristínar á Flugustöðum. í baksýn má sjá gamla hjalla.
lendingar keyptu sauði á fæti og
borguðu í gulli. Sauðir voru gulls
ígildi. Markaðir þessir voru haldnir á
Múla á haustin. Hvenær sauðamark-
aðirnir hófust veit ég ekki.
Á vetrum lágu sauðirnir við opið
hús en ekki alveg unrhirðulausir þvi
smalinn fór til þeirra öðru hvoru.
Um klukkutíma gangur var til beitar-
húsanna. Sauðirnir héldu sig mikið
innundir svokölluðu Mýrarfelli. Ef
eitthvað amaði að veðri höfðu þeir
sig í hús. En svo var það eitt sinn á
þorra, Öskudag, rétt fyrir 1880, að
setti niður mikinn snjó. Síðan skall á
svartabylur með hörku frosti. í þess-
um veðurofsa komust fáir sauðanna í
hús, þar sem móti veðri var að sækja
og þeir vítt um. Drápust þarna marg-
ir vænir sauðirnir. Mikil leit að þeim
átti sér stað, en bar lítinn árangur,
enda mikill snjór í giljum og veður
óhagstæð. Sumir sauðirnir fundust
ekki fyrr en um vorið er snjóa leysti í
djúpu gili. Þetta var mikið áfall,
svartur öskudagur, sem Gísli
gleymdi ekki. Yfirleitt sáu menn
Gísla ekki bregða við mótlæti en í
þetta skifti hafði hann orð á því við
kunningja sinn dapur í bragði og
sagði: „Sé ég eftir sauðunum“.
Eftir þetta slys fjölgaði Gísli ekki
sauðum. Sauðir þeir er lifðu af þessa
stórhríð voru teknir heim í hús stutt
frá bæ og gefið hey. Fé Gísla fækk-
aði óðum. Oft misfórust nýfædd
lömb á vorin með ýmsu móti. SigfÚS
hét maður Jónsson. Hann var leigu-
liði Gísla og bjó á Hvannavöllum í
Múladal, mikill röskleika maður. Það
var eitt sinn seint í júní að Sigfús átti
leið fram Múladal á leið í kaupstað á
Djúpavogi. Er hann kom þangað sem
heita Brekkur, sá hann dauð lömb á
víð og dreif auðsjáanlega var skæður
dýrbítur þar að verki. Hraðaði Sigfús
sér í Múla og sagði Gísla að greni
mundi vera þarna inn á dalnum og
féllst Gísli á það. Engan mann hafði
Gísli til að senda í Starmýri, en þar
bjó þá grenjaskyttan Sigurður
Björnsson.
Bauðst þá Sigfús til að sækja Sig-
urð og var því vel tekið. Var sagt að
Sigfús hefði slegið vel undir nára og
verið fljótur í förum, sem hans var
vani. Kom hann með Sigurð um
kvöldið og fór hann strax í grenjaleit
inn á dal og Sigfús með honum enda
manna kunnugastur þarna inn á daln-
um og virtist vera búinn að gleyma
kaupstaðarferðinni. Kom það sér vel
fyrir Gísla því hann hafði engan
mann til að senda í grenjaleitina með
Sigurði nema stráksérvitring.
Þeir Sigurður og Sigfús fundu
fljótt grenið, enda mátti minna sjá.
Aðkoman við grenið var ljót. Þarna
var mikið af beinum úr lömbum og
fuglum, fyrir utan það sem Sigfús
fann um morguninn og var auðséð að
ekki hafði verið sultur í búi á þessu
greni.
í morgunsárið komu þeir aftur í
Múla, höfðu þá unnið grenið. Sigfús
fékk sér hænublund þar og hélt svo
áfram í kaupstaðarferðina.
Það var mörgu eldra fólki minnis-
stætt, ofsaveðrið 7. janúar 1886,
Knútsbylurinn, sem kallaður var. Þá
var vinnumaður hjá Gísla, Guð-
mundur Einarsson síðar bóndi í
Markúsarseli. Hann passaði fé fyrir
Gísla. Beitarhúsin voru nokkuð langt
Heimaerbezt 175