Heima er bezt - 01.04.2003, Blaðsíða 42

En vigtin var notuð meira. Ég hafði alla ferðina verið í
svokallaðri Hekluúlpu, gærufóðraðri, þær voru í tísku á
þessum árum. Hún var orðin skelfilega leiðinlega þung,
þrátt íyrir að ég væri alla daga í regnfatnaði utan yfir, ný-
keyptum fyrir ferðina. Datt okkur félögunum í hug að
vigta yfirhaíhir okkar og átti úlpan mín metið. Hún
reyndist 18 kíló, svo nokkru vatni hefur hún haldið í sér.
Hafði að vísu ekki verið þurrkuð um nóttina, eins og önn-
ur föt okkar. Þung hefúr verið byrðin hans Redda daginn
áður.
Eftirmáli
Ferðin hafði mikil áhrif á mig. Ég eignaðist alla ferða-
félagana að vinum, sem entist til æviloka. Það er ekki
vandalaust að búa við aðra eins erfiðleika og við gengum
í gegnum í þessari ferð. Búa varð þröngt og taka tillit til
hvers annars, ekki þýddi fyrir einn að breiða meira úr sér
en pláss var til. Allir tóku þeir mótlætinu með jafnaðar-
geði, annað var raunar ekki hægt, og víst er að engum var
uppgjöf í huga. Það voru engir möguleikar á að endur-
nýja nestið nema að slátra einu lambi. Það hefði sjálfsagt
verið hægt, en engum datt það í hug né hafði orð á því og
svo er ég viss um að enginn okkar hefði framkvæmt það.
Ég held að það hefði sett smánarblett á ferð okkar ef við
hefðum ekki komið þeim fénaði sem við fundum, til
byggða, ef þess hefði verið kostur. Reyndar kom fyrir í
slíkum ferðum sem þessum, sérstaklega meðan bráðpest-
in herjaði sem harðast, að dauðvona kindum var fargað
og kjötið flutt til byggða.
Nú í dag hefði allt litið öðruvísi út. Allavega hefði ver-
ið hægt að hafa samband við byggð og fólkið okkar feng-
ið vitneskju um framgang ferðarinnar og okkur ef til vill
sendur matur, þurr föt o.s.frv. Aðbúnaður allur er nú með
öðrum hætti. Ekki er lengur legið í kofum, sem voru svo
þröngir að ekki mátti neitt út af bera, svo ekki væri hætta
á að þeir sem fremst lágu, gætu oltið fram af bálkinum.
Hægt er að kynda og hita upp húsin og þurrka föt. Þá
hafa menn meiri möguleika á að hafa með sér föt til
skiptanna.
En þó erfitt væri hjá okkur smölunum má ekki gleyma
blessuðum hestunum. Þeirra hlutur verður ekki metinn
sem skildi og án þeirra hefði ekki verið farið í ferðir sem
þessar. Þeir voru okkar ffutningatæki, báru okkur á baki
sér heilu dagana, og svo var trússið, farangurinn sem
alltaf var á tveim þeirra. Allt þetta gerðu þeir, hver af
þeim dugnaði sem í honum bjó og takmarkalausum trún-
aði við húsbónda sinn. Ekki minnist ég þess að neinn
þeirra hafi haft tilhneigingu til að stríða okkur hvað þá
meira, með því að reyna strok ef þeim var sleppt.
í upphafi greinarkorns þessa sagði ég að þerðin hafi
markað tímamót að sumu leyti. Hún var óvenjulega löng
og tók 12 daga. Féð var frekar margt sem fannst innan af-
réttarins en þó urðu eftir kindur sem ekki fundust, því
haustið eftir fundust á Dalsárkróknum, 3 gráar vetur-
gamlar kindur, útigengnar, allar frá Litla-Hrauni. Einmitt
á þeim slóðum sem við Steinþór fundum för en engar
kindur.
Ólafur íshóbn á haustdögum 2002, við gamla
ferjustaðinn hjá Laugardœlum.
Þetta var upphaf þess að í eftirleitir fóru ávallt fjórir
menn.
Með greinarkorni þessu vil ég reyna að varpa ljósi á þá
erfiðleika sem við var að eiga í eftirleitum, þó ég geri
mér fyllilega grein fyrir því að þessi ferð, sem farin var
haustið 1958, hafi í mörgu tilliti verið nánast barnaleikur
á móti því sem menn höfðu áður lent í við fjallferðir,
enginn lá t.d. úti næturlangt. Af því hafði Hermann m.a.
reynslu frá haustinu 1955, þegar hann og Ingólfur Jóns-
son á Minna Hofi, lágu úti næturlangt í Setuhrauni, eftir
að hafa lent í kafófærð og illviðri á leið sinni úr Kisu-
botnum að Bólstað.
Einnig vil ég heiðra minningu þeirra félaga minna sem
deildu erfiðleikum ferðarinnar með mér og vonast til að á
þeirra hlut sé ekki hallað með neinu móti. Það er ekki
ætlun mín og væri ósanngjarnt, í hæsta máta.
Allir eru þeir látnir.
Hermann lést 18. október 1980, 67 ára,
Valentínus lést 14. maí 1899, 84 ára og
Steinþór lést 16. febrúar 1995, tæpra 63 ára að aldri.
Blessuð veri minning þeirra góðu félaga.
Að ferðinni lokinn tóku við önnur verkefni. Næsta dag
hélt ég af stað frá Skaftholti með mjólkurbílnum að Sel-
fossi, þaðan til Reykjavíkur með áætlunarbíl. Þetta voru
samgöngutæki þess tíma. Þar næsta dag fór ég síðan með
áætlunarbíl til Varmahlíðar í Skagafirði og þaðan að Hól-
um í Hjaltadal. Þar dvaldi ég við nám og störf á Bænda-
skólanum á Hólum fram á vorið 1960. Þaðan á ég góðar
minningar, sem ekki koma þessu erindi við.
186 Heima er bezt