Heima er bezt - 01.04.2003, Blaðsíða 40

Fimmtudagur
Fimmtudagsmorguninn var enn þoka og mjög dimmt, svo
ekki sást fram yfir ána. Þar sem ekkert hey var á staðnum
tók nokkurn tíma að beita hestunum en ágætis hagar voru
skammt neðan við kofann. Var farið að líða að hádegi
þegar ákveðið var að fara af stað áleiðis fram í Gljúfur-
leit. Fleldur birti til meðan við vorum að ferðbúast við
Dalsárkofann, en frekar bætti í rigninguna. Við Steinþór
fórum niður á Dalsárkrókinn og niður með Þjórsá. Fljót-
lega herti sunnanáttina og rigndi óskaplega. Var því veðr-
ið sem næst í fangið.
Rétt innan við Dynk komum við á kindaför sem við
töldum vera mjög nýleg. Þau voru hins vegar mjög út-
runnin vegna bleytunnar. Leituðum við þarna nokkuð
lengi á svæðinu án árangurs, en þar er mikið um klappir
og stórgrýti. Vorum við ekki með hýrri há að fara án þess
að finna kindur.
Nokkru framar, á Ofærutanga, fundum við tvílembu og
hófst nú rekstur hennar. í fyrstu gekk það sæmilega en
þegar leið á daginn herti veðrið enn meira. Leituðust
kindurnar mjög við að fara upp úr götum og komast í
skjól. Ekki kom til greina að skilja þær eftir. Eftir því
sem nær dró Gljúfurleitarkofanum jókst vatn í giljum og
voru sum þeirra illfær fénu. Geldingaá og Hölkná voru
slæmar. Urðum við oft að lyfta, sérstaklega lömbunum
upp úr lækjunum, vegna þess að þau hrakti undan straumi
og lentu í sjálfheldu.
Við gátum ekki leitað mikið á þessu svæði, vegna þess-
ara erfiðleika. Svo var nú líka sjálfhætt að líta í kringum
sig vegna myrkurs.
í Gljúfurleitarkofann komumst við þó seint og um síðir,
gjörsamlega uppgefnir. Settum kindurnar í jarðfallið,
hestana í kofann og skriðum sjálfir á bálkinn. Matarlystin
var ekki mikil þetta kvöldið, en sjálfsagt höfum við
drukkið kaffi.
Valli og Hermann voru komnir löngu áður og voru
orðnir órólegir. Það var ekki á okkur „þurr þráður“ og
engin aðstað til að þurrka fötin. Menn sáu varla handaskil
vegna móðu í kofanum. Ljósmeti var ekki mikið, aðeins
eitt eða tvö kerti. Bæði gufaði upp af okkur og hestunum.
Ég fór þetta kvöld úr nærfötunum til að geta undið úr
þeinr vatnið og klæddist þeim síðan. Þá klæddist maður
ullarnærfötum og ekki held ég að mér hafi orðið kalt.
Svo var skriðið í svefnpokann og lagst til svefns.
Þegar ég vaknaði seinnipart nætur, voru fötin sem ég
svaf í, orðin nokkuð þurr, kannski voru þau bara volg.
Svefnpokinn þyngdist að sama skapi því auðvitað hefur
hann dregið í sig raka.
Föstudagur
Að morgni föstudagsins ferðbjuggumst við snemma að
venju og fórum að skoða féð í réttinni. Þar var þá afskap-
lega slæmt ástand og döpur aðkoma. Kindurnar voru nán-
ast á sundi í moldarleðju. Lækur hafði brotið sér leið inn
í farveginn og ræsi, sem var neðst í fyrirhleðslunni hafði
stíflast og þess vegna flæddi. Kindurnar, sem flestar
Á Fjóröungssandi. Gömul varða á Sprengisandsleið.
höfðu verið hvítar þegar þær voru settar inn, voru nú
orðnar mórauðar. Það urðu þó aftur litabrigði á þeim þeg-
ar leið á daginn, því ennþá rigndi mjög mikið.
Enn var haldið af stað áleiðis í Hólaskóg. Smalað fram
Gljúfurleit og Skóga og síðan Bláskógar í Sandafelli. Um
kvöldið vorum við búnir að finna alls 14 kindur innan við
afréttargirðinguna. Um nóttina fór vel um féð. Það lá í
safngerðinu þar sem var skjól undir réttarveggjum og
sæmilega þurrt.
Annar laugardagur
Næsta dag, laugardaginn 24., var þokan enn ofsalega
dimm en ekki mikil úrkoma. Varla sást í brúnina ofan við
kofann og því vonlaust að reyna smalamennsku. Lágum
við því um kyrrt, en beittum hestunum og kindunum.
Valli og Hermann fóru eftir hádegið vestur í Fossárdal en
sú ferð var gagnslaus vegna dimmviðris. Sögðust þeir
ekki hafa séð lengra en niður á ístöðin.
Ég hef áður getið um flatkökurnar og kjötið. A matinn
var farið að ganga, þó ekki hafi nú verið borðað yfir sig
undanfarna daga. „Nýja kjötið“ var orðið grænt og flat-
kökurnar grámyglaðar. Hangikjötið var skárra, þó orðið
ansi lint og kartöflurnar búnar. Meðan þeir Valli og Her-
mann voru fjarverandi, datt okkur Steina í hug að búa til
veislu. Kveiktum á olíuprímusnum og kyntum hann sem
mest við máttum. Skárum kjötið í sneiðar og steiktum
yfir loganum. Sama hátt höfðum við á með flatkökurnar.
Myglan brann og þær urðu hið mesta lostæti, heitar með
smjöri. Kvörtuðum við sáran undan hugmyndaleysi und-
anfarinna daga.
Þennan dag hvíldumst við ágætlega, enda kom það sér
vel fyrir átök næsta dags.
í Hólaskógi var orðið heylaust og því var hestunum
beitt. Settum við þá út morguninn eftir og beittum þeim
innan við girðinguna, svo ekki þurfti að vakta þá. Þeir
voru húsbóndahollir og reyndu ekki strok.
184 Heima er bezt