Heima er bezt - 01.08.2008, Síða 13

veðri og ætlaði að kveðja
stúlkuna bað hún endilega
um að fá far til Víkur, en
hún var með kort og nokkuð
örugg með sig.
Það var alláliðið þegar
við komum til Víkur og
eftir að hafa tekið benzín
og fengið okkur hressingu
ætluðum við faðir minn af
stað, en stúlkan hafði ætlað
aó bíða okkar í bílnum til
að snæða nesti sitt (inn vildi
hún ekki þó ég byði henni,
„alltof mikið“ man ég hún sagði) og
kvaðst svo ætla að kveðja okkur. En
svo brá við þegar við komum aftur, eftir
áreiðanlega ekki meira en svona tuttugu
mínútur, að þá bað hún okkur endilega
um að fá far alla leið til Reykjavíkur.
Ég varð óneitanlega hissa og við báðir,
en auðvitað var stúlkan okkur ekki til
neins trafala og farið fékk hún. Hún
mátti eiga það að allt frá Öræfum var
hún nokkuð þögul, mér til mikils léttis,
enda talaði ég óspart við föður minn
að vonum.
En þegar við fórum að nálgast
Reykjavík fer hún að tala um vin sinn
sem hún ætli að fara til og sé sá sonur
fyrrum forsætisráðherra og sé faðirinn
látinn og vinurinn sé Hafstein. Ég áttaði
mig strax á að þarna myndi vera um
að ræða son Jóhanns heitins Hafstein
og missti um leið út úr mér að ég hefði
þekkt föðurinn og hún spurði þá strax
hvernig og ég sá enga ástæðu til annars
en segja eins og var. Þá byrjaði blessuð
stúlkan að afsaka sig, hefði hún vitað
að ég væri þingmaður hefði hún aldrei
beðið mig um far og eitthvert fimbulfamb
í því sambandi, en ég sagðist þessu
alvanur.
Þegar hún fór svo að tala um heimilis-
fang vinarins og bað mig rétt aðeins vísa
sér til vegar, þá sagðist ég bara skyldi
aka henni þangaö og hún blessaði mig
mjög fyrir. Ég þóttist nefnilega ekkert
of viss um að losna við stúlkuna úr
bílnum yfirleitt og var feginn er hún
fór úr bílnum og beið alls ekki eftir
því aö vita hvort einhver væri heima í
húsinu þar sem hún knúði dyra og veit
því ekki meir um hennar ferðir.
Endalaust væri unnt að rekja bílferðir
Moskvitch bifreið.
af ýmsu tagi en bezt að slá botn í þessa
frásögn með því að greina frá ferð með
farþega sem voru mér allir vel kunnugir,
en aðeins það þungir til samans að ég
var þess alls óviss, hvort Moskvitchinn
minn myndi þola.
Ég fór akandi þessa haustferð suður
af því að ég þurfti að vera á aðalfundi
Styrktarfélags vangefinna á Austurlandi,
er þá var haldinn á Höfn, en félagið þá
ungt að árum en áhugi okkar mikill fyrir
að koma upp heimili fyrir vangefna
eystra, sem tókst bærilega og vonum
fyrr og af mikil saga í raun og ekki úr
vegi að skrifa eitthvað um síðar.
Með mér fékk far á HomaQörð
eóalvinkona okkar hjóna heima á
Reyðarfírði, Bergljót Einarsdóttir,
hún Begga mín, mikil velgjörðakona
mín og mér kært að geta gjört henni
þennan litla greiða. Á fundinn kom
Helga Finnsdóttir, baráttukona mikil
um málefni vangefinna, alveg sér í lagi
barna, enda formaður í Foreldrafélagi
barna með sérþarfir. Hún flutti eldheitt
hvatningarerindi á fundinum, en okkur
Helgu varð vel til vina og náðum vel
saman, bæði í þessum málum sem og
þjóðmálum almennt. Á fundinum var
meðal annarra Kristján Ingólfsson.
þá fræðslustjóri á Austurlandi og
stjórnarmaður í Styrktarfélaginu og
einnig hann var svo á suðurleið og bað
um far með mér sem og Helga og var
það auðsótt. Stuttu fyrir brottfor var svo
náð í mig í síma og það var þá Begga
mín og bað um far til Reykjavíkur,
sjálfsagt og ljúft í raun. Þegar Kristján
var svo sóttur á gististað kom í ljós að
hann var með níðþungan farangur, m.a.
eitthvert tæki sem hann kvaðst
þurfa að koma í viðgerð suður
og rétt rúmaðist í skottinu.
Mér fór nú að verða um og
ó, þrír farþegar og Kristján
nálgaðist að jafngilda tveim
meðalþungum mönnum og
Begga mín vel í meðallagi
að þyngd svo ekki sé meira
sagt og Helga vinkona mín
ekki sú algrennsta. En loforð
var loforð og suður var haldið
og ég man mætavel að víða
á malarveginum dró bíllinn
bumbuna og ég alltaf jafnhræddur um
að eitthvað færi nú undan bílnum, en
Moskinn var býsna seigur og allt gekk
slysalaust og áreiðanlega hafði enginn
áhyggjur af því þegar drundi í bílnum
er hann strauk veginn í miðju á verstu
stöðunum nema sá er hér skráir.
Ferðalagið var annars hið skemmti-
legasta, Kristján fróðleikssjór og fræddi
okkur óspart um land og sögu, hafði eitt
sinn annast skólastjórn í Vík en gaman
hafði ég af því þegar Begga blessuð
sem sat fram í sagði allt í einu hátt og
snjallt: „Foss á Síðu“ þegar farið var þar
framhjá og hló svo við og sagði: „Ég
verð nú að sýna að ég viti eitthvað um
landið“, og við hlógum öll. Þegar við
komum svo á ættarslóðir Helgu varð
af hálfgert kapp á milli þeirra Kristjáns
um frásagnir og ábendingar og varð af
gott gaman.
Heilu og höldnu skilaði Moskinn okkur
til Reykjavíkur og aðeins til viðbótar
þessu rétt að geta þess að Begga mín fór
austur með mér aftur, í ausandi rigningu
mestan hluta leiðarinnar, en enn gegndi
Moskinn sínu hlutverki vel. Þegar á
leið ferðina og rigningu slotaði, sofnaði
Begga mín og dormaði svo öðru hvoru
allt heim til Reyðarljarðar. En þegar ég
ók yfir rimlahliðið yzt í Búðakauptúni
með tilheyrandi hávaða, hrökk Begga
mín upp með svo miklum látum að mér
brá rækilega og var nærri búinn að
missa vald á bílnum og varð til happs
að ég var ekki á mikilli ferð.
Mundi hér hæfa amen eftir efninu.
Heima er bezt 301