Heima er bezt - 01.08.2008, Qupperneq 53

drenginn, og honum flugu bílamir í hug. Hann staulaðist á
fætur og fór að hökta niður að aðalgötunni. Þar nam hann
staðar og horfði ráðvilltur á umferðina. En hann gat ekkert
vitað um Dengsa, þótt hann stæði þar og glápti. Þá var hann
ávarpaður af konurödd:
- Ert þú að bíða eftir einhverjum?
Nei, ekki er það nú, en þú hefur víst ekki séð hann
Dengsa?
- Dengsa, hver er það?
- Hann er í bláum buxum og stundum svörtum. Já, þær
voru áreiðanlega svartar.
Nei, hún hafði ekki séð Dengsa. Spurði svo, hvort hann
væri afi hans.
- Nei, nei. Við eram vinir, eiginlega fóstbræður.
Gamlinginn hló. Svo varð hann alvarlegur á ný og spurði
konuna, hvort hún héldi, að nokkurt slys hefði orðið á
veginum.
- Guð minn góður, sagði konan, — nei, en heldurðu
það?
Nei, hann hafði bara spurt si svona. En svo mátti konan
ekki vera að því að tala meira við hann; hún var víst að
elda mat.
Gamli maðurinn rölti suður með veginum og spurðist fyrir
um Dengsa. En það hafði enginn séð hann, eða réttara sagt,
það þekkti hann enginn. Þá fór gamli maðurinn að áfella
sjálfan sig íyrir það að hafa ekki spurt drenginn hvar hann
ætti heima. Skelfíng gat maður verið orðið mikill auli, að
inna ekki bamið eftir því. Þá hefði allt verið auðveldara.
Svo gafst gamli maðurinn upp við leitina og rólaði heimleiðis.
Þegar hann kom að hliðinu, beið hans þar lítil stúlka.
- Ert þú vinur hans Dengsa, spurði hún.
- Vinur hans Dengsa? Jú, jú, það stemmir. Hvar er hann,
blessaður stúfurinn? Hann er þó ekki lasinn?
- Nei, hann bað mig að skila kveðju til þín, því hann er
farinn til útlanda með pabba sínum og mömmu.
- Ó, já. Til útlanda.
Gamla manninum fannst eins og sólin skini ekki eins glatt
og rétt áðan. Hann ók sér.
- O, já. Til útlanda?
- Já, og hann kemur ekki fyrr en í vor. Hann bað mig að
skila því til þín, að hann kæmi strax að finna þig, þegar
hann kæmi heim aftur.
Svo var hún þotin.
Eftir þetta fannst honum vera komið haust. Hann fór minna
út og aldrei lengra en niður að hliðinu. Hann þóttist ekki lengur
kunna á læsinguna og lét sér nægja að staldra litla stund við
grindina og tala nokkur hlýleg orð við vini sína, rimlana.
Dagamir tóku að styttast smátt og smátt og loftið fór að
verða svalara. Þá hætti gamli maðurinn að ganga út,
Hann fór rétt sem snöggvast í leppana eftir hádegið.
Nokkru seinna hætti hann að fara á fætur. Gigtin tók að
hrjá hann, og hann gat ekki lengur haft fótavist. Þá komu
þau með olíuvélina og köflótta teppið. Rúmið var fært undan
glugganum, svo nú sá hann ekki lengur út í garðinn. Honum
fannst hann skelfmg einmana. Og mikið var langt til vorsins.
Hann fór að telja mánuðina á fingram sér. Það urðu fimm
fingur, fimm mánuðir.
0, jæja. Allt tók enda. Það myndi vora eins og vanalega.
Fyrst myndi hann heyra þegar dropamir færa að falla niður
af ufsinni. Fyrst hægt og bara rétt yfír bjartasta daginn. En
svo myndu þeir brátt halda áfram að sytra lengur og lengur
fram eftir. Og að lokum féllu þeir látlaust allan sólarhringinn,
hratt og þungt.
Þá væri óhætt að taka köflótta teppið frá glugganum, svo
að hann gæti séð bláan himininn. Næst yrði svo rúmið fært
á sinn gamla stað undir stafnglugganum. Þá gæti hann risið
upp og horft niður í garðinn. Fyrst í stað mundi hann vera
grár. En eftir nokkra daga færi að örla á litlum, grænum
nálum, sem teygðu sig upp úr moldinni. Já, blessaður
nýgræðingurinn myndi brátt klæða gamla Frónið. Þá færu
þeir að sleppa í sveitinni.
Oldungurinn sat uppi í rúminu og reri fram í gráðið. Glærar
og sinaberar hendur hans krepptust utan um pontuna. Það
var orðið æði skuggsýnt úti, herbergið var myrkt.
Tengdasonurinn gekk inn og kveikti loftljósið. Hann kastaði
kveðju á gamla manninn og spurði, hvort hann ætti ekki
að kveikja á olíuvélinni. Gamli maðurinn hélt áfrarn að
róa fram í gráðið. Svo hætti hann því skyndilega, hallaði
undir flatt, setti pontuna á nef sér og saug innihald hennar
að sér, dæsti.
- Eg veit ekki. Er mjög kalt hér inni?
- Já, það er fremur svalt fmnst mér, sagði
tengdasonurinn.
- Jæja, er það. Eg fínn engan kulda.
- Já, það er bara svalt finnst mér, endurtók
tengdasonurinn.
Hann hafði komið með olíu í flösku og var tekinn að hella
henni á geymi vélarinnar.
- Það er skömm, hvað ég eyði mikilli olíu frá ykkur, sagði
gamli maðurinn.
- Ha, olíu? Nei, nei, þú eyðir ekki mikilli olíu. Öðru
nær.
- Jú, víst eyði ég einhverju, víst geri ég það, tuldraði
gamlinginn úti í horni.
Það var farið að hvessa og stóð á gluggann. Köflótta
teppið bærðist til, eins og fáni á stöng. Tengdasonurinn
hafði lokið við að láta olíuna á geyminn og það var daufur
þefur af henni í kompunni. Hann kveikti á vélinni.
- Þetta er hálfgerður gannur, sagði tengdasonurinn.
- Hún dugar, meðan ég tóri.
- Eg ætla að reyna að fá nýja.
- Vitleysa. Hún dugir mér.
Tengdasonurinn virtist ekkert gefa orðum gamla mannsins
neinn gaum. Hann stóð með olíuflöskuna í hendinni og leit
í kringum sig í kompunni.
- Er ekki vondur gusturinn frá glugganum?
- Nei, ekki svo mjög, svaraði gamli maðurinn lágróma.
- Það væri betra, ef það væri tvöfalt gler í glugganum,
sagði tengdasonurinn.
Heima er bezt 341