Heima er bezt - 01.08.2008, Qupperneq 79

að gá að rafspennum, þá notaði hann
einungis fingurna sem mælitæki. Væri
hann að athuga með lágspennu sleikti
hann puttana til að geta betur greint
hvort spenna væri fyrir hendi, en væri
um háspennu að ræða þurrkaði hann þá
vandlega á brókum sínum og nálgaðist
spennustaðina með mikilli gætni. Nú,
hann komst að raun um að það vantaði
talsverðan vökva á geyminn fyrir
dýptarmælinn. Náði hann sér í eimað
vatn og fyllti á geyminn, lagði fyrir að
hann skyldi hlaðinn vel og lengi. En
sennilega hefur verið um einhvern leka
af geyminum að ræða, og þá orðið lítið
sýruinnihald þegar hann var fylltur með
vatni. Allavega reyndist dýptarmælirinn
algerlega óvirkur á heimleiðinni.
Eftir hádegið hófst skoðunarferðin
með kokkinum. Fyrst var komið við á
einhverjum „pub“ og innbyrgt eitthvað
hjartastyrkjandi fyrir ferðina. Síðan
tókum við okkur far með sporvagni
til Blackpool og þar var farið rakleitt
að Tower. En þar reyndist þá allt lokað.
Hann mun raunar aðeins hafa verið
starfræktur um túristatímann. En húsið
var hringgengið eftir því sem unnt var
og þá fundust einar dyr opnar og við
fórum inn í húsið. Við fórum þarna upp
einar fjórar hæðir og á öllum hæðum
voru geysistórir dans- og veitingasalir. í
kjallara hússins var heilmikið fiskasafn
lifandi fiska í stærðar glerkerum
meðfram öllum veggjum. Fannst mér
það mjög merkilegt og hef ekki séð
slíkt í anna tíma, nema fiskasafnið sem
er í Vestmannaeyjum.
Ekki hittum við þarna nokkurn mann
í þessu mikla húsi, og þar sem ekki var
túristatími var heldur ekki um það að
ræða að við ættum kost á hestakerru til
að sitja í með sígar og rós í barminum.
Við fórum því innan tíðar aftur til
Fleetwood.
Var nú farið að huga að skipsfélögunum,
og fundust þeir fljótlega. Var öll áhöfnin
samankomin á einum pöbbinum, önnum
kafin við að njóta þeirra veiga sem á
boðstólum voru.
Eftir að hafa fengið mér í glas settist
ég við píanó sem þama var og fór að
glamra einhverja slagara sem ég þóttist
kunna. Ef ég spilaði einhverja gamla
enska, eins og „Roll'out the barrel“ eða
„It is a long way to Tipparery“ söng allt
„publikum“ á staðnum kröftuglega. Við
eitt borðið þama sat maður sem misst
hafði báða fætur í stríðinu. Við hlið hans
var ílát, sem greinilegt var að menn
höfðu lagt einhverja smápeninga í. Eg
ætlaði að bæta einhverju í ílátið, en þá
mótmælti maðurinn kröftuglega. Hann
vildi meina að ég væri skemmtikraftur
og hann ætti frekar að gefa mér.
Þegar líða tók að kvöldi fór ég að
verða eitthvað skrítinn, og hélt ég að
ég væri að verða eitthvað veikur svo að
ég dreif mig um borð og ætlaði koma
mér „til kojs“ en ráfaði samt fyrst niður
í matsal, og þá gaf nú heldur betur á
að líta. Þama var bara hlaðið borð af
mat og meðal annars stærðar bakki
með kótelettum. Þær stóðu allar upp
á endann, og rifbeinsendi upp úr hverri
kótelettu og á endanum á hverju rift
var vafið snifsi af skrautpappír. Þetta
var allt afar gimilegt og nú fann ég að
ég var alveg glorhungraður enda hafði
ekkert innbyrt allan daginn utan viskí eða
bjór. Settist ég nú við að raða í mig og
hresstist við hvem bita. Þegar ég hafði
étið nægju mína fann ég ekki nokkra
þörf á að leggjast fyrir og tók sprettinn
og hljóp upp í bæ til félaganna.
Skömmu eftir að ég settist kom einhver
kvenmaður og vildi fara að tala við
mig.
„Þú skalt vara þig á svona kvenfólki“,
sagði skipstjórinn. „Þær geta borið með
sér allskonar veiki. Þessi er til dæmis
með útbrot á úlnliðunum, sem hún
reynir að hylja með ermum alveg fram
á handabök."
Hópurinn fór nú á rölt og við komum
við á einum tveim ölkrám öðrum. Einhver
kona hafði elt hópinn og þegar kom að
því að við fórum að koma okkur um borð,
sagði einn roskinn jaxl í hópnum.
„Heyrðu skipstjóri, þú þekkir mig og
veist að ég er nú gamalreyndur. Er ekki í
lagi að ég taki að mér að fylgja dömunni
og gera henni einhverja úrlausn?“
„Jú, ætli það ekki“ svaraði kapteinn-
inn.
Hópurinn hélt nú um borð og tók
til við að næra sig á kræsingunum í
matsalnum, og það var ekki liðin löng
stund þegar „kavalerinn“ birtist og þar
með voru allir mættir um borð.
Næsta dag var reynt að fara í búðir
til að gera góð kaup. En þar var nú
ekki um auðugan garð að gresja. Það
mátti heita að ekkert væri til sölu utan
nauðþurftir. Það var svo skammt liðið
frá stríðslokum að algeng framleiðsla
iðnvamings var ekki komin á skrið.
Helst var að eitthvað eigulegt fengist á
fornsölum og í slíkri verslun keypti ég
tvenn mokkastell og tvo silfurvasa, og
eitt klarínett. Eg held að aðrir skipverjar
haft keypt afar lítið.
Nú var varið að búa sig af stað til
heimferðar. Við höfðum komið með
fullar lestar af fiski og honum hafði verið
landað til sölu og nú var búið að fylla
lestina af kolum. Eg sá að dallurinn var
það siginn að það vatnaði yfír dekkið
fyrir framan brúna þar sem við láum
í „dokkinni“ áður en lagt var af stað.
„Dokkinni“ var lokað með hlemm en
talsvert hefur nú samt lekið meðfram
þeim því að ég sá að mismunur
flóðs og fjöm var meiri en á Islandi,
jafnvel þó að hleramir væm lokaðir. A
kvöldflóðinu var okkur hleypt út og nú
hófst siglingin.
Fljótlega fór veðrið að versna og var
ansi slæmt alla leiðina heim. Þó slapp
ég að mestu við sjóveiki, en þurfti að
hafa nokkuð hraðann á við matborðið
og flýta mér upp í klefa og leggja mig.
Þá leið sjóveikitilfmningin ffá eftir
dálitla stund og ég gat sest upp og
gert eitthvað.
Þegar leið á heimsiglinguna fannst
mér ég vera orðin það sjóaður að mér
væri alveg óhætt að sitja stund eftir
matinn og spjalla við félagana. En það
var ekki sérlega vel ráðið. Sjóveikin
fór að gera vart við sig og ég rétt náði
að komast í klefann minn áður en ég
þurfti að skila matnum frá mér.
Síðustu nóttina áður en land kom í
augsýn, var veðrið alverst. Þá vaknaði
ég einum þrisvar sinnum við það að ég
eins og kýttist til fóta á bekkinn, en gat
þó fljótlega lagað mig á bekknum, þegar
skipið tók veltuna á hinn veginn.
Morguninn eftir var flautað og ég
beðinn um að koma upp í brú og reyna
að ná sambandi með ljósamorsi við
þýskan togara sem þeir sáu í grenndinni.
Miðunarstöðin var nefnilega biluð og
Heima er bezt 367