Læknaneminn - 01.08.1968, Qupperneq 54

48
LÆKNANEMINN
Frá Ritstjórn
Nú í lok þessa skólaárs er læknanemum, og ekki hvað sízt þeim
sem liðið hafa vegna prófa undanfarna mánuði, skylt að varpa frá
sér skruddunum um stund, líta um öxl og íhuga hver árangur hefur
orðið af starfi þeirra og striti undanfarin misseri og um leið kanna,
hvaða gjafir þeim hafa verið gefnar.
Þótt það sé Ijótur siður og leiður að flokka gefendur eftir verð-
gildi gjafa þeirra, þá er það jafnskylt og þarflegt hverjum þeim, sem
gjafar nýtur að kanna ef gerlegt er tilgang gjafarinnar. Meta skal gef-
endur eftir hug þeim, sem liggur að baki hverrar gjafar. Á undan-
förnum misserum hafa okkur læknanemum verið færðar gjafir. Pró-
fessors embættum hefur verið fjölgað lektorar og dósentar verið ráðn-
ir með meiru. Hví skyldi ekki fagnað og þakkað ?
Ætla mætti, að kennslan hafi batnað í það minnsta í réttu hlut-
falli við aukningu kennaraliðs eður þá hitt, að aukinn fjöldi stúdenta
hafi kallað á aukinn kennslukraft. Frá mínum bæjardyrum séð er hér
um hvorugt að ræða. Hvar börfin er mest, það er á fyrsta ári námsins,
hefur engin aukning orðið á kennslukrafti frá upphafi míns ferils við
skólann. Hef ég þó engan heyrt telja að kennslunni þar hafi hrakað
þrátt fyrir mjög svo aukinn stúdentafjölda. Þakka má það prófum
þeim, er háð eru að liðnu fyrsta árinu, að þessa hins aukna stúdenta-
fjölda hefur enn sem komið er orðið að takmörkuðu leyti vart á
seinni stigum námsins. Er hér þó á ferðinni vandamál, sem krefst
skjótrar lausnar, því allir hljóta að sjá í hvert óefni er komið, þegar
allt að fjórði hver nýstúdent sér ekki aðra braut hentugari sér en
þá að hefja læknanám. Virðist hér aðeins vera um eina leið að ræða,
eður þá að fjölga deildum við skólann, þótt dýrt sé, því að sú deildar-
skipting, sem hér ríkir speglar þjóðfélagsþarfir 19. aldarinnar, en
er í litlu samræmi við þarfir okkar í dag. Þó, eins og áður var sagt,
að enn hafi lítið orðið vart hins aukna stúdentafjölda á seinni stigum
námsins, varð úr að prófessorsembættinu í lífefna og lífeðlisfræði var
skipt, líklegast með einhverjum rökum, þótt kennsluskylda embættis-
ins hafi verið að mig minnir 4-5 tímar á viku. Bjuggust nú læknanemar
við miklu, hátt var talað, mikið skyldi gert.
Reyndin hefur orðið sú, að nú eru mestir hlutar lífeðlisfræðinnar
orðnir að ,,banalitetum“, sem vart tekur að minnast á, en elektroph-
ysiologia orðin æðsti sannleikur lífsins. Sælir eru þeir sem höndlað hafa
sannleikann.
I miðhluta hafa nú orðið allmikil mannaskipti. Hafa þar komið