Læknaneminn - 01.04.1969, Blaðsíða 19

LÆKNANEMINN
19
þar aftur mótmælendaskari með
spjöld sín, egg og ókvæðisorð fuku
að keisara. Skyndilega gerði lög-
reglan áhlaup. Augljóst var, að
hún hafði undirbúið gildru, und-
ankomuleiðir voru engar. Var nú
látið til skarar skríða við að lú-
berja andmælendaskarann. I húsa-
sundi var stúdentinn Benno
Ohnesorge skotinn til bana. Skot-
maðurinn, lögregluþjónn, kvaðst
hafa gert þetta í sjálfsvörn. Aldrei
tókst að sanna það fyrir réttinum,
og kvikmynd gaf ekki slíkt í skyn.
Hann var samt sýknaður. Borgar-
stjórinn og lögreglustjórinn lof-
uðu mjög framgöngu lögreglunn-
ar. Þeir sögðu þó báðir seinna af
sér. Þegar fréttist nánar um ein-
stök atriði þessara atburða,
blöskraði loks mörgum aðferðir
lögreglunnar og harka. Um gjör-
vallt Þýzkaland hófust gífurleg
mótmæli. Á útfarardegi Ohne-
sorges er talið, að helmingur allra
þarlendra stúdenta hafi tekið þátt
í minningarathöfnum auk tugþús-
unda annarra. „Ekki lýsi ég yfir
samstöðu minni með markmiðum
einstakra hópa, en nú er ljóst orð-
ið, að í Berlín er ekki um einstök
mistök að ræða, heldur um með-
vitaða ógnarstefnu gegn þeim,
sem hugsa öðruvísi, eru afgreiddir
sem minnihluti og reynt er að
bæla niður með ótilhlýðilegum
þvingunaraðferðum. Atburðir
joessir verða enn þyngri á metun-
um vegna þess, að verið er að
hylma yfir þá á æðstu stöðum"
(Erwin K. Scheuch, prófessor í
Köln, 7. júní 1967).
Þessi atburður vakti nú um-
hugsun margra, samúð með hug-
myndum stúdenta óx, sömuleiðis
harkan á báða bóga. Nokkrum
mánuðum seinna var Rudi
Dutschke, einum aðalforsprakka
þýzku andófshreyfingarinnar, sýnt
banatilræði af ofstækismanni.
Stúdentar, sem löngu voru orðnir
æfir útaf æsingaskrifum blaðanna,
álitu þann atburð beina afleiðingu
af þeirri blaðamennsku. Hófust nú
í ýmsum borgum hatrammar óeirð-
ir, sem víða var einkum beint
gegn Springer. „Enteignet Spring-
er“, stóð á spjöldum. Viðbrögð
góðborgaranna: „Kommúnsta-
skríll,“ „síðhærðir mannapar“,
„farið heim til Rússlands“. Okk-
ur er tónninn svosem ekki fram-
andi.
Víglínur höfðu skýrzt, átökin í
þjóðfélaginu voru orðin að þeim
veruleika, sem ekki var unnt að
leiða hjá sér. Stúdentar höfðu
sýnt, að þeim var alvara. Um
svipað leyti spjallaði franskur
ráðherra um æskuóróann og bar
lof á franskan æskulýð. „París er
griðastaður friðarins". Nokkrum
vikum seinna ríkti þar byltingar-
ástand.
Um ofbeldi.
Nú kann að þykja, að hér að of-
an sé gefin einhliða mynd af stúd-
entaóeirðum. Er hún þó einsog ég
veita hana sannasta. Er nauðsyn-
legt að draga þessar hliðar fram
í dagsljósið eftir fréttamiðlun ís-
lenzkra borgarablaða, sem einkum
beindist að því að vekja tortryggni
og andúð á þessum ólátum í stúd-
entunum. Vitaskuld eru meðal
stúdenta slagsmálahundar og æv-
intýramenn, og enn fleiri slíkir
bætast í hópinn, ef eitthvað er
„um að vera“. Sjálfur upplifði ég
1961 ólæti í Miinchen, sem hófust
eftir að lögreglan hafði ráðizt með
seinna viðurkenndu offorsi að
gítarleikurum, sem höfðu klipið
hljóðfæri sín á götu í skemmti-
og listamannahverfinu og kvart-
að hafði verið undan. Fyrsta
kvöldið hófst rimma milli lög-