Læknaneminn - 01.04.1969, Blaðsíða 56

52
LÆKNANEMINN
Rætt víð Þorkel Mannesson
prófessor
Þess hefur áður verið getið í
blaðinu, að dr. med. Þorkell Jó-
hannesson hafi verið skipaður
prófessor í lyf jafræði í læknadeild.
Ritstjórn blaðsins þótti því rétt
að eiga við hann viðtal, og fer það
hér á eftir.
Vilt þú í upphafi segja okkur
frá uppruna þínum, náms- og
starfsferli til þessa í fáum orðum?
Já, ég er fæddur í Hafnarfirði
1929. Annars hef ég lengst af
dvalizt í Reykjavík. Stúdentsprófi
lauk ég í Reykjavík 1950, og
fyrstahlutaprófi í læknisfræði
1953, einnig í Reykjavík. Embætt-
isprófi í læknisfræði lauk ég hins
vegar í Árósum 1957. Eftir það
starfaði ég, eins og lög gera ráð
fyrir, sem kandídat á spítala í 1
ár. 1958—’59 var ég aðstoðarmað-
ur við lyf jafræðilegar og líffræði-
legar rannsóknir hjá lyfjaverk-
smiðjunni Lovens Kemiske Fabrik
í Kaupmannahöfn. Árin 1959—’63
vann ég í lyfjafræðistofnun Kaup-
mannahafnarháskóla, að því und-
anskildu, að ég starfaði við lækn-
ingar í nokkra mánuði. Sumarið
1963 starfaði ég hér á vegum land-
læknis að undirbúningi fram-
kvæmdar lyfsölulaga. Eftir það
hélt ég til Bandaríkjanna og vann
þar að framhaldsrannsóknum í lið-
lega 1 ár. Um áramótin 1964—’65
settist ég að hér á landi, Síðan
hefur mest af mínum tíma farið í
kennslu, störf á vegum lyfja-
skrárnefndar og í sambandi við
eiturefni og hættuleg efni og setn-
ingu laga að því lútandi. Ég hef
einnig reynt eftir mætti að sinna
vísindalegum rannsóknum.
Hvert er aðalmarkmið með
kennslu í lyfjafrœði t miðhluta?
Markmiðið er fyrst og fremst
að leggja skynsamlegan grundvöll
að notkun lyfja til lækninga með
sérstöku tilliti til undirstöðu-
menntunar í lífefnafræði, lífeðlis-
fræði og raunar einnig að nokkru
leyti með tilliti til þekkingar stúd-
entanna í sýkla- og meinafræði.
Telur þú, að flytja eigi hluta af
lyfjafrœðináminu úr miðhluta í
síðasta hluta?
Mín skoðun er sú, að megingalli
á kennslu í lyfjafræði sé einmitt
sá, að klínísk hlið greinarinnar sé
kennd of snemma. Klínísk reynsla
nemenda í miðhluta er fjarri því
að vera nægjanleg til þess að fara
megi með skynsamlegu viti að
marki út í klíníska notkun lyfja.
Þess vegna ætti að minnka náms-
efnið í lyfjafræði í miðhluta, en
leggja um leið tiltölulega meiri
áherzlu á teóretísk og tilraunaleg
grundvallaratriði en verið hefur.
Þannig þarf að sjálfsögðu að auka
sýnikennslu og tilraunir. Klínískri
notkun lyfja ætti hins vegar að
gera fyllri skil í síðasta hluta í
samráði við kennara 1 lyflæknis-
fræði og fleiri greinum. Áð mínu
viti yrði það mikil framför, ef
læknir, sem hefði sérfræðings-
menntun í lyfjafræði tæki virkan
þátt í kennslu í síðasta hluta í