Læknaneminn - 01.04.1969, Blaðsíða 33

LÆKNANEMINN
SS
hægt í æð og það endurtekið eftir
3—5 mínútur, ef svörun hefir ekki
fengizt. Varast ber að gefa
propranolol, ef um hjartabilun er
að ræða, þar sem lyf þetta hefir
neikvæð inotropisk áhrif á hjarta-
vöðvann. Ennfremur skal lyfið
alls ekki gefið, ef um er að ræða
atrioventriculert rof eða asthma
bronchiale. Þótt synchroniserað
raflost geti leitt til enn alvarlegri
arrhythmiu, þegar um digitalis-
eitrun er að ræða, ber þó að reyna
þá meðferð, þegar allt annað
bregzt.
Extrasystolur af ventriculerum
uppruna er sú tegund af arrhyt-
hmium, sem oftast sést við krans-
æðastíflu. Er talið, að 70—80%
sjúklinga fái þessa arrhythmiu
fyrstu vikuna. Meðferð er hafin,
ef fleiri en 5 extrasystolur koma
fyrir á 1 mínútu, við multifocal
extrasystolum og í þeim tilfellum,
þar sem extrasystolur falla nærri
undanfarandi T-bylgju í hjarta-
rafritinu (E.K.G.). Síðustu árin
hefir lidocain (Xylocain) verið
notað í vaxandi mæli gegn arrhy-
thmium af ventriculerum upp-
runa. Toxisk áhrif þess á hjarta-
vöðvann eru mun minni en
procainamids, og þar af leiðandi
sést hypotension sjaldnar. Lyfinu
er auðvelt að stýra, þar sem verk-
unin er stutt, eða um það bil 20—
30 mínútur. Venjulegur byrjunar-
skammtur er 1 mg/kg í æð, sem
endurtaka má eftir 3—5 mínútur,
ef fullnægjandi svörun fæst ekki.
Ekki er þó ráðlegt að gefa meir en
5 mg/kg á 20—30 mínútum, vegna
möguleika á grand mal krampa-
köstum. Höfuðdrungi, svimi og
syfja eru helztu aukaverkanir við
lidocain inngjöf. Stundum er hent-
ugra að gefa lidocain í infusion,
4 mg á mínútu í byrjun, sem síðan
er smám saman minnkað niður í
1 mg á mínútu. Sé almennt ástand
gott og tekizt hafi að stöðva
arrhythmiuna, er skipt yfir í
procainamide eða chinidin per os.
Almennt ástand sjúklings segir
nokkuð til um, hvernig meðhöndla
skal tachycardiur af ventriculer-
um uppruna. Ef ástand sjúklings
er gott og engin einkenni um lost
eða hjartabilun, má reyna sömu
meðferð og lýst hefir verið hér að
framan við extrasystolur af
ventriculerum uppruna. Aftur á
móti er hjartanu gefið synchroni-
serað raflost svo fljótt sem auðið
er, ef sjúklingur er í lélegu ástandi
og einkenni um lost eða hjarta-
bilun koma í ljós. Fylgt er eftir
með lidocain í infusion strax og
sinus rhythmi hefir fengizt.
Flutter og fibrillation af ventri-
culerum uppruna eru alvarlegustu
tachyarrhythmiurnar, og deyr
sjúklingur innan 3—5 mínútna, ef
ekkert er aðhafzt. Hér er reynt að
defibrillera hjartað með raflosti í
því augnamiði að fá sinus hnútinn
til að ná stjórninni á nýjan leik.
Ef raflostsmeðferð verður ekki við
komið þegar í stað, skulu lífgunar-
tilraunir hafnar þ. e. a. s. hjarta-
hnoð og aðstoð við öndun. Takist
ekki að defibrillera hjartað í
fyrstu atrennu, tekst það stund-
um, eftir að 1—2 mg af adrenalini
hefir verið gefið intracardialt.
Jafnframt er reynt að hafa hemil
á hinni gífurlegu acidosis, sem á
sér stað, eftir að hjartastarfsemin
hættir, með NaHCO:; (44 mEq. á
5—10 mínútna fresti).
Meðferð á bradyarrhytTimium.
Stöðug bradycardia hjá sjúkl-
ingum með kransæðastíflu er oft
merki um miður góðar horfur.
Hinn hægi hjartsláttur veldur
minnkuðu útfalli hjartans, því að
hvert slagrúmmál er lítið og ill-