Læknaneminn - 01.04.1969, Blaðsíða 66

LÆKN ANEMINN
62
nema núna heita þær ekki skyldu-
námsgreinar.
Augljóst er, að kennsla eins og
að ofan er getið er afskaplega
kostnaðarsöm. Þar sem valfrelsi er
mikið, hljóta nemendur að þurfa
mjög góða aðstoð kennara og ann-
ars starfsfólks, og þetta er ekki á
færi nema þeirra skóla, sem auð-
ugastir eru. Margir hinna fátæk-
ari skóla í Bandaríkjunum, og
einnig þeirra, sem íhaldssamari
eru, hafa því enn haldið fast í
hefðbundna kennsluhætti. Hinir
sömu skólar hafa á hinn bóginn
heldur ekki laðað til sín beztu
nemendurna, né heldur eru þeir
kandidatar, sem frá þeim útskrif-
ast, líklegir til að valda straum-
hvörfum í vísindaheiminum.
Helztu framfarir í læknisfræði og
vísindum eru ekki líklegar til að
byggjast á þessum skólum, en
læknakandidatar þeirra eru aftur á
móti líklegir til að starfa að lækn-
ingum, sem er fyrsta skylda lækna-
stéttarinnar.
Breytingar og framfarir í
kennslutækni eru ekki eins stór-
stígar og í skipulagi kennslunnar.
Þó hefur orðið gjörbreyting frá
því, sem við þekkjum hér á landi,
því að fyrirlestrum hefur fækkað
að mun og í stað þeirra hafa kom-
ið umræðuhópar og verklegt nám.
f sumum skólanna, sem ég heim-
sótti, hafa fyrirlestrar verið lagð-
ir niður að mestu leyti í sambandi
við klínisku greinarnar, en þó
munu þeir fleiri, sem enn
byggja kennsluna að nokkru leyti
á fyrirlestrum. Ég reyndi að
kynna mér ástæðu þess, að fyrir-
lestrar hafa tapað áliti. Ein aðal-
ástæðan mun vera sú, að í fyrir-
lestri er aðeins einn aðili starf-
andi, þ. e. a. s. fyrirlesarinn sjálf-
ur, en áheyrendur sitja aðgerða-
lausir og taka engan þátt í nám-
inu. Aðeins þeir fyrirlesarar, sem
innblástur hafa og gæddir eru
nægu orðkyngi, halda við fornri
frægð þessarar kennsluaðferðar.
Annað, sem máli skiptir í þessu
sambandi, er, að fyrirlestrar kref j-
ast mikils undirbúnings, og annir
flestra kennaranna leyfa það
varla.
Ég spurði nokkra stúdenta,
hvernig þeir teldu, að góður fyrir-
lestur ætti að fara fram. Þeir
sögðu, að góður fyrirlesari flytti
erindi sitt á skipulegan hátt, efn-
ið væri í samhengi og myndir og
töflur væru sýndar jafnframt til
skýringar. Að lokum töldu þeir
mjög mikilsvert, að í lok fyrir-
lestursins væri gefið örstutt yfir-
lit yfir það, sem sagt hefði verið.
Ég varð var við það, að víða
dreifðu kennarar fjölrituðum úr-
drætti úr fyrirlestri sínum milli
áheyrenda, til þess að þeir þyrftu
ekki að sitja og skrifa allan tím-
an, en gætu einbeitt sér að því að
hlusta og horfa. í sumum skól-
anna höfðu kennararnir útbúið
mjög greinargóða úrdrætti úr fyr-
irlestrum sínum, og þegar þeim
hafði verið safnað saman í eitt
hefti fyrir hverja kennslugrein,
var í raun og veru komin kennslu-
bók. Augljóst er, að þessir kenn-
arar leggja mikla vinnu í kennsl-
una, en venjulega er hún aðeins
bundin við lítinn hluta úr árinu,
þannig að þeir geta ýtt flestum
öðrum skyldustörfum sínum til
hliðar á meðan.
Umræðuhópar eru afar vinsæl-
ir, og eru þeir taldir raunbetri til
kennslu, þar sem allir viðstaddir
taka beinan þátt í efnisrneðferð-
inni. Ekki er síður þýðingarmikið,
að í umræðuhópum er vakinn
áhugi viðstaddra á efninu, og þeir
geta þá þegar fengið svör við
spurningum sínum og fengið efn-