Læknaneminn - 01.04.1969, Síða 30

30
LÆKNANEMINN
Frá ritstjárn
Ofarlega á baugi meðal læknanema þessa dagana eru umræður
varðandi væntanlega reglugerð læknadeildar. Eitt atriði hennar hefur
einkum vakið umtal og deilur þ. e., hvort takmarka skuli inngöngu stúd-
enta í deildina og þá hvernig. Nýlega var haldinn all fjölmennur fund-
ur um þetta efni. Þar kom m. a. í ljós, að samþykkt hefur verið af
hálfu deildarinnar að fara fram á heimild til að takmarka aðgang
stúdenta á hausti komanda, og verði þá miðað við eink. 7.25 úr stærð-
fræðideild og 8.00 úr máladeild. Um ráðstöfun þessa eru skoðanir
manna mjög skiptar. Sumir telja alla takmörkun hið mesta óráð og
benda máli sínu til sönnunar á ýmsa prófessora og dúxa í læknadeild,
sem hefðu orðið frá að hverfa á sínum tíma, ef þessar reglur hefðu
verið í gildi þá.
Aðrir telja, að valið eigi að fara frarn innan Háskólans sjálfs í formi
samkeppnisprófa. Sú leið mun þó ótrúlega erfið í framkvæmd, bæði
hvað kostnað snertir og þá tilhögun, sem veiti öllum jafna aðstöðu,
þannig að réttlætinu verði fullnægt.
Nú á sem sagt að miða við lágmarkseinkunnir á stúdentsprófi.
Hvað skeður svo eftir nokkur ár, þegar þessi sía dugar ekki lengur?
Verða þá lágmarkseinkunnirnar hækkaðar eða verður e. t. v. miðað við
stærðfræðideild eingöngu. Við gætum velt fyrir okkur, hvernig slíkt
kerfi verkar í nágrannalöndunum. Frændur okkar Norðmenn hafa um
árabil valið í læknadeildir sínar úr hópi umsækjenda ákveðinn fjölda
þeirra, sem flest poeng hafa, og þar gildir stærðfræðideildarpróf mest.
Einnig mun vera hægt að krækja í poeng eftir öðrum leiðum m. a. með
hjúkrunarnámi. Nú þykir þar í landi svo fínt að vera í læknisfræði, að
dúxarnir hópast inn án þess að hafa önnur motiv, en hreint snobb.
Óánægjuraddir verða æ fleiri. Erik Poppe segir í grein, sem birtist
nýlega í norska læknablaðinu.
„Ved andre fakulteter og ved höyre skoler vil det optre en ny
kategori studenter. Vi kan kalle dem ,,poengplukkere“ til det medisinske
studium. Disse poengplukkere kan pá mer en én máte vise sig á repre-
sentere en belastning pá vedkommenda fakultet eller höyskole.
Det kan heller ikke være riktigt at det medisinske studium legger
beslag pá sá stor prosent av skolelysene, man skulle tro at flere andre
fakulteter, jeg kan som eksempel nevne det juridiske skulle ha like
stort behov for preseteriet."
Svo mörg voru þau orð, og er hér ekki umhugsunarefni fyrir okk-
ur? Talað hefur verið mikið um ókosti þess, að nemendur gætu innritað
sig hvað eftir annað í upphafsprófin, og sumir eyði þannig mörgum
dýrmætum árum til einskis. Hér mætti því spyrja. Verður ekki innan
fárra ára kominn stór hópur ,,einkunnaplokkara“, sem þreyta stúdents-
próf ár eftir ár í stað upphafsprófa ?