Læknaneminn - 01.04.1969, Síða 39

LÆKNANBMINN
89
að hann hafi dáið af völdum að-
gerðarinnar, heldur vegna bil-
aðrar nýrnastarfsemi, elli og
lungnakvefs.
2. 79 ára, dó 5 vikum eftir að-
gerð úr þvageitrun ásamt há-
um blóðþrýstingi og meðfylgj-
andi hjartasjúkdómi.
3. 73 ára, dó daginn eftir upp-
skurð úr blóðtappa. Hann
hafði verið hraustur um dag-
ana, kom ekki inn vegna
skyndilegrar þvagteppu, en
hafði átt lengi í vaxandi erfið-
leikum vegna tíðra þvagláta.
4. 69 ára, dó á 9. degi úr blóð-
tappa. Hann var hjartasjúkl-
ingur á blóðþynningarlyfjum
vegna infarctus cordis, einu ári
áður. Hann hafði verið á fót-
um í 6 daga, laus við þvaglegg-
inn og gróinn, og aðgerðin gekk
alveg snurðulaust.
Enginn af þeim, sem náð höfðu
áttræðisaldri, dó á sjúkrahúsinu.
Ég vil geta þess, að allir sjúkl-
ingarnir, sem ég taldi þurfa að-
gerð, voru skornir upp, þ. e. eng-
inn sjúklinganna var sendur heim
með þvaglegg, hversu gamlir eða
lélegir sem þeir voru við komu í
sjúkrahúsið.
Karl með þvaglegg á leiðinlegt
líf fyrir höndum, og ég hefi aldrei
rekizt á nokkurn, sem ekki vill
taka dálitla áhættu, sem aðgerð
fylgir, til að losna við hann.
57 sjúklingar voru með mikið
þvag í blöðru við komu, 400—3500
ml, eða katheter á demeure. Deilt
er um, hvernig fara eigi með svona
sjúklinga. Margir vilja setja inn
þvaglegg og tæma blöðruna hægt
og hægt, jafnvel á 2—3 dögum, ef
hún er mjög útþanin af þvagi.
Þeir halda því fram, að minni
hætta sé á þvagblæðingu, ef svo
er gert. Ég hefi alltaf tæmt þessa
menn strax og aldrei lent í nein-
um vandræðum vegna þess og
aldrei séð mikla þvagblæðingu af
þess völdum, og til dæmis vil ég
nefna 74 ára mann, sem kom inn
sumarið 1968. Var kviður hans til
að sjá eins og á konu á 9. mánuði.
1 blöðrunni voru rúmlega 3500 ml
af þvagi, og hgl. reyndist aðeins
10 g%. Kreatínín var 3,9 mg%,
en var 1,9 mg% 12 dögum síðar,
þegar ég skar manninn upp. Þvag
var blóðlitað aðeins tvo fyrstu
dagana. Þegar ég skar hann upp,
og var búinn að opna gríðarlega
þykka þvagblöðru, sá ég stærsta
blöðrubotnskirtil, sem ég hef
nokkurn tíma augum litið. Þegar
ég hafði náð honum út og sett
hann á vog, reyndist hann vega
600 g. Ég held, að þetta mætti
kalla risahvekk, enda mun láta
nærri, að þetta sé þrítugföld
normalþyngd. Ég hefi hvergi séð
í ritmn um þvagfærasjúkdóma
getið um nokkurn hvekk, sem
kemst í hálfkvist við þennan, og
meðan svo er, verð ég að álíta,
að við heima á Fróni eigum heims-
met, og er það ekki lítils virði.
Það er af karlinum að segja, að
honum heilsaðist vel, og fór hann
úr sjúkrahúsinu 3 vikum síðar.
Þegar þetta er ritað, er hann á lífi,
og við allgóða heilsu.
Heilbrigðisástand þessara
manna við komu í sjúkrahúsið var
mismunandi. Ef leitað hefði verið
að öllum þeim sjúkdómum, sem
þeir voru haldnir, hefði það orðið
langur listi. En það var ekki gert,
og eru til þess ýmsar augljósar
ástæður. Verða því fáir tilfærðir,
en ég hygg, að elli, hár blóðþrýst-
ingur, hjartasjúkdómar, æðakölk-
un, lungnaþemba, blóðleysi,
lungnakvef, nýrnaveiki og, í sum-
um tilfellum, þvageitrun, hafi ver-
ið algengast. Ef til vill er réttast
að viðurkenna, að fáir þeirra hafi