Læknaneminn - 01.04.1969, Síða 41

LÆKNANEMINN
41
ir blöðrubotninum og lyftir hon-
um upp. I þeim tilfellum, eftir að
kirtilaukinn hefur verið fjarlægð-
ur, stendur eftir breiður kragi af
blöðruveggnum, sem síðar skrepp-
ur saman og veldur miklum
þrengslum í innra þvagrásaropinu
og getur jafnvel orðið til þess, að
það lokist. Því er nauðsynlegt að
klippa þennan kraga alveg burtu,
þannig að slétt verði úr kirtilbeðn-
um inn í blöðruna, þar má ekki
verða eftir nein brún. Um leið
verður auðveldara að stöðva blæð-
ingu úr æðum, sem mikið er af
þarna.
Blöðrunni er lokað í tveim lög-
um og þvagleggur er settur inn í
blöðruna, annað hvort gegnum
þvagrásina, eða út um kviðvegg-
inn. Ég hefi haft þann sið, ef þvag
hefur verið mjög óhreint, að
leggja heldur þvaglegginn út um
kviðvegginn. Ég held, að síður sé
hætta á epididymit, ef það er gert.
Ýmislegt annað þarf stundum
að lagfæra. T. d. var þrisvar skor-
ið burt krabbamein úr blöðru,
þrisvar teknir steinar og tvisvar
skorin burt aukablaðra eða diver-
tikel.
Sjúklingarnir voru yfirleitt
látnir fara á fætur á öðrum degi
og þvagleggur tekinn jafnskjótt
og þvag var orðið blóðlaust, vana-
lega innan viku.
Aðalkomplikationin er blæðing,
sem oftast er mikil meðan á að-
gerð stendur og fyrstu dagana á
eftir, og hefur mér aldrei reynzt
mögulegt að sjá hana fyrir. Blóð-
gjafir eru því bráðnauðsynlegar,
bæði meðan á aðgerð stendur, og
eins næstu daga, ef blóðmissir er
verulegur. Því hefur líka verið
haldið fram af ýmsum læknum, að
blóðmissir sé aðaldánarorsökin.
Því væri bezt, ef hægt væri, að
mæla nákvæmlega allt það blóð-
magn, sem sjúklingurinn missir,
og haga blóðgjöfum eftir því. í N.-
Ameríku hafa læknar reynt að
mæla þetta með ýmis konar tækj-
um, en það hefur reynzt erfitt í
framkvæmd og ófullnægjandi.
Líklega væri heppilegast að gera
þessar aðgerðir í hypotension og
hef ég nýlega séð grein frá Luster
Gen. Hospital í Englandi um 106
prostatectomíur, gerðar þar á
tveggja ára tímabili. Áberandi
var, hve sjaldan var gefið blóð, og
oft voru sjúklingarnir látnir fara
þvagleggslausir af skurðarborð-
inu. Dauðsföll urðu þó 4, sem er
helmingi verri árangur en hjá
mér. Ef til vill hafa þeir verið
óþarflega sparir á blóðgjafirnar.
Sjö sinnum varð ég að gera
cystostomíu vegna blæðinga, sem
ekki var hægt að ráða við öðru
vísi. Allir þessir sjúklingar lifðu.
Sex sinnum tæmdi ég blóðhlaupið
út um cystoscope, og nægði það til
að stöðva blæðingu. Epididymitis
acuta kom aðeins fyrir 4 sinnum,
og hefi ég því aldrei séð ástæðu til
þess að gera vasotomíu á þessum
sjúklingum á undan prostatec-
tomíu. Þrír af fimm, sem fengu
infarctus cordis, lifðu hann af.
Fjórir voru með diabetes, og af
þeim fengu tveir epididymitis.
Acut pyelonephritis fengu þrír
eftir aðgerð. Osteitis pubis, sem
mikið var skrifað um fyrir 10 ár-
um, hefi ég ekki séð, og held ég,
að sá sjúkdómur sé kominn úr
„móð“. Einn maður fékk hernia
ventralis eftir ígerð í kviðveggn-
um. Enginn maður varð incontin-
ent eftir þessar aðgerðir, og er þá
flest upp talið.
Krabbamein í blöðrubotnskirtli
hefur mikið verið skrifað um á
undanförnum árum. Tölur um
tíðni eru mjög mismunandi, og
skurðtæki klinisks krabbameins í