Læknaneminn - 01.04.1991, Síða 61

upp og segist boðinn og búinn að aka okkur til Ismailia
fyrir 100 pund. Af einhverjum undarlegum orsökunr
vorum við ekki alveg fullvissir um heilindi mannsinn
og spurðum því hótelstjórann um hið “rétta” fargjald
til Ismailia og gaf sá upp 85 pund. Enn var svar vinar
okkar “no problem” þegar þessar upplýsingar bættust
við. Fengunt við nú fyrstu kennslustund í því er við
kusum að kalla “egypska hraðann”. Fyrst stoppaði
bílstjórinn til að karl gæti rætt við einhvern vin sinn í
hálftíma og biðum við í bílnum á meðan. Næst var
stoppað til að fá sér í svanginn og áttum við í miklum
erfiðleikum með að bægja frá okkur kebabpítum
einhverjum sem karlinn otaði að okkur. Ekki vantaði
þó gestrisnina og vinalegheitin og mega Egyptar eiga
það að sama hvað gengur á eru þeir reiðubúnir að
aðstoða mann í vandræðum. I þriðja skiptið var
stansað til að taka bensín og gosdrykki til fararinnar.
Er því var lokið var loksins haldið á eyðimerkur-
veginn sem liggur frá Cairo til Ismailia og haldið út í
nóttina. Ekki var pláss fyrir báðar ferðatöskurnar
okkar í farangursgeymslu bílsins og hafði því
bílstjórinn brugðið á það ráð að setja aðra á þakið og
“festa” hana við toppgrindina með dúkræntu. Til að
veraalveg viss teygði hann sig síðan afog til uppá þak
til að athuga hvar taskan væri. Er hér var komið við
sögu gátum við lítið annað gert en að hlæja ljúfsárum
hlátri í aftursætinu undir háværunt ómi egypskrar
alþýðutónlistar senr barst úr viðtæki bílsins.
Að lokum komumst við til Ismailia og á
óskiljanlegan hátt fundum við ákvörðunarstað okkar.
Borguðum við nú karli uppsett verð en hann heimtaði
meira og vildi helst fá líka rommflösku sem við
höfðum meðferðis og hann heyrði glamra í. Við
réttum honum 10 pund til og kvöddum fegnirfrelsinu.
Þarna buðu húsráðendur okkur inn og reyndist “inn”
vera á 5. hæð og roguðumst við þangað upp þrönga
stiga með okkar stóru. þungu ferðatöskur. Þar fréttum
við að náunginn sem átti að taka á móti okkur hafði
gerst skiptinemi í Þýskalandi og ekki væntalegur fyrr
en í september. I íbúðinni bjuggu tveir bræður hans á
þrítugsaldri og aldraður faðir sem við höfðum áður
rætt við í síma á Hótel Beirút.
Þeir voru mjög vingjarnlegir og fengum við fyrst
að kynnast sannri egypskri gestrisni sem er á mjög háu
stigi. Var okkur boðið upp á svalandi heimatilbúna
ávaxtadrykki, egypskt te (venjulegt te með 4-7
skeiðum af sykri, nrjög gott og svalandi) og
kebabbrauð með einhverju gumsi, nokkurs konar
kotasælu og gúrkum. Þarna brutum við sem sagt allar
átreglur fyrstu klukkutímana í Egyptalandi, grænmeti
með hýði, mjólkurafurðir og heimatilbúna drykki
o.sv.frv. Sátum við drjúga stund og röbbuðum við
karlana sem hlógu mikið að leigubílsævintýri okkar
en þeir fræddu okkur á því að raunverulegt verð á slíkri
ferð væri um 20 pund. Svona á að hefja ferðir til
fjarlægra Ianda!
Að lokum var ákveðið að þar sem ekki væri búið
að finna handa okkur gististað ættum við að gista
þarna yfir nóttina. Og þegar hanarnir byrjuðu að gala
um þrjúleytið um nóttina var sjónvarpinu ýtt inn af
Skurðstofa kvennadeildar Ismailia General Hospital.
LÆKNANEMINN 1 1991 44. árg.
59