Bændablaðið - 11.05.2023, Blaðsíða 46

46 Bændablaðið | Fimmtudagur 11. maí 2023
Hérlendis vill svo skemmtilega til
að djúpt inni í Dölunum, ekki langt
frá vegamótum Vestfjarðavegar og
Klofningsvegar, búa hjónin Rebecca
Ostenfeld og Hjalti Freyr Kristjánsson
– en þau tóku að sér lítinn hrafnsunga
fyrir nokkrum árum, sem er ansi
mælskur. Þau hjónin, ásamt þremur
börnum sínum, reka dýraathvarf á
Hólum þar sem gestir geta komið
yfir sumarmánuðina og fengið að
kynnast dýrunum.
„Það var nefnilega þannig að leiðir
okkar Hjalta lágu saman í sláturhúsi
Búðardals, þar sem við vorum bæði
við störf. Ég var ekki lengi að hrífast
af þessum óstjórnlega myndarlega
manni sem fór sínar eigin leiðir við
að vekja athygli mína á sér.
Jæja, ég kolféll fyrir honum og við
hófum fljótlega að rugla saman reytum
okkar,“ segir Rebecca, en Hjalti er
fæddur og uppalinn í sveitinni.
Landbúnaðarhagfræðingurinn
með gullhjartað
Vorið 2002, þá rúmlega tvítug, heim-
sótti Rebecca Ísland fyrst og sá fyrir
sér að vera í eitt ár. Hún er menntaður
landbúnaðarhagfræðingur frá Dan-
mörku og hefur haft einskæran
áhuga á dýrum frá barnsaldri, sú
eina í sinni fjölskyldu.
Rebecca hafði þann starfa að
sjá bæði um kúa- og svínabú í
heimalandinu og því öllum hnútum
kunnug. Að auki miðlaði hún af visku
sinni og var fyrst allra til að aðstoða
samnemendur sína sem áttu örðugt
með námsefnið. „Það hefur einhvern
veginn verið þannig að ég má ekkert
aumt sjá og get ekki stillt mig þegar
ég veit að aðra vantar aðstoð. Það
sama á við um dýrin. Hjá mér eiga
helst allir athvarf.“
Þessu eru þeir kunnugir sem
sækja þau hjón heim, bæði Hjalta og
börnin þrjú, þau Matthías Hálfdán,
Kristjönu Maj og Alexander Stein,
en hjá þeim eru allir aufúsugestir.
Rebecca, sem hefur alla tíð haft
sterkar skoðanir á líðan og umhirðu
dýra, segir upphaflegu ástæðu þess að
hún hafi sótt Ísland heim vera vegna
ástríðu sinnar á kindum. Við komuna
til Íslands hélt hún beint í sauðburðinn
á Vatni í Haukadal vorið 2002 og þótti
yndisleg upplifun. „Það er notað svo
lítið af sýklalyfjum á Íslandi, dýrin
eru svo hamingjusöm, lífræn nánast,
enda ættu Íslendingar að selja meira af
kjöti úr landi finnst mér, enda gæðin
ótrúleg. Komandi frá Danmörku
finnst mér stór munur á íslenska
kjötinu og öðru sem ég hef smakkað.“
Eftir sauðburðinn fór Rebecca sem
leiðsögumaður til Suður-Grænlands
en kom til baka um haustið að smala
í réttir á sama bæ og áður. Um það
leyti hóf hún svo störf í sláturhúsinu
í Búðardal sem reyndist afdrifarík
ákvörðun.
„Við stóðum bæði við færibandið,
hann á öðrum endanum og ég hinum.
Eftir fyrsta kossinn fórum við að
vera saman og höfum verið í tuttugu
ár.“ Hjónin, sem stóðu lengi vel í
fjárbúskap, ventu kvæði sínu í kross
fyrir nokkrum árum og hófu að taka
að sér dýr sem þurftu á aðhlynningu
eða heimili að halda. Hrafn nokkur,
í dag kallaður Krummi, er eitt þeirra.
Virðing fyrir dýrunum
er númer eitt
„Það er ekki löglegt að leggja eignar-
hald sitt á villt dýr,“ segja þau hjónin,
„en það má halda slösuðum dýrum
eða þeim sem myndu ekki lifa af
í náttúrunni vegna fötlunar eða
annarrar vanhæfni.
Krummi kom til okkar pínulítill
og slasaður. Í ljós kom að hann hafði
fótbrotnað og brotið gróið skakkt
saman, auk þess sem vængirnir voru
skakkir. Hann hafði þó ótrúlega
matarlyst. Við fórum með hann út í
grasið þegar gott var veður, lágum
hjá honum og höfum alltaf spjallað
mikið við hann, reyndar eins og öll
okkar dýr. Hann braggaðist, er orðinn
stór og hraustur, en verður því miður
alltaf hálfskakkur og vængirnir
gagnslausir.“
Þau hjón hafa fengið ógrynni fyrir-
spurna varðandi Krumma.
„Fólk hefur falast eftir honum
til sýninga eða í tónlistarmyndbönd
svo eitthvað sé nefnt. Krummi er hins
vegar ekki sýningargripur eða heilt
yfir einhver sem er hægt að fá lánaðan.
Hann er hér í öruggu umhverfi þar
sem vel er um hann hugsað. MAST
hefur komið reglulega og séð að við
lítum vel eftir honum, enda erum
við með leyfi fyrir honum og berum
virðingu fyrir dýrum almennt.“
Hins vegar gerðu þau eina
undantekningu, þegar beðið var um
vinnuframlag Krumma í íslensku
þáttaröðina Kötlu.
„Við vorum nú treg til að byrja með,
en viðmælandi okkar, hann Róbert,
kom vel fyrir og endaði á að leggja
land undir fót til að reyna að fá okkur
til að gefa eftir. Við höfðum framað
því neitað, en þarna kom maður sem
bar með sér traust, auk þess að leggjast
flatur á gólfið hjá Krumma og spjalla
við hann í heillangan tíma. Það fór svo
að við samþykktum að Krummi mætti
birtast í þáttunum, en einungis með því
skilyrði að við hjónin fylgdum með,“
segir Rebecca flissandi. „Þetta varð
því heljarinnar ferðalag þegar kom að
tökum, enda langt að fara og Krummi
bílveikur að hluta. Allt gekk þó að
óskum, samstarfið hefði ekki getað
gengið betur og hægt að sjá Krumma
bregða fyrir í þáttum Kötlu.“
„Hæ, mamma!“
„Nú gæti reyndar einhver spurt sig“
segir Hjalti, „hvernig stendur á slíkri
ásókn í hrafninn. Hann er jú gæfur
og auðveldur í meðförum, en það vill
svo skemmtilega til að hann getur
nefnilega talað svolítið.“
„Það var þannig að fyrir nokkrum
árum vorum við mæðgur, Kristjana
og ég, úti að moka stíurnar, gefa
dýrunum og þess háttar. Þetta var um
kvöld, að vetrarlagi þannig birtan var
frekar draugaleg, Hjalti og strákarnir
höfðu brugðið sér af bæ þannig við
vorum að stússast í þessu tvær.
LÍF&STARF
Búðardalur:
Hrafninn á Hólum
Hrafnar hafa komið víða við í sögunni okkar Íslendinga, sem og annarra
og þá ekki síst sem vitsmunaverur. Flestir kannast við hrafna Óðins sem
skildu mál manna og guða og fluttu Óðni fregnir – og til dæmis má nefna
frásögn úr ferðabók Eggerts Ólafssonar og Helga Bjarnasonar frá árinu
1772 sem segir frá hrafninum, jafnan álitnum vitrustum allra fugla.
Sigrún Pétursdóttir
sigrunpeturs@bondi.is
Fjölskyldan á Hólum, þau Matthías Hálfdán, Rebecca Cathrine, Alexander Steinn, Kristjana Maj og Hjalti Freyr.
Myndir / Barbara Herbrich, SP, í einkaeign.
500 kílóa svínið hún Svínka er ánægð með lífið og tilveruna.
Páfagaukurinn Jack Sparrow er ca 15 ára og af tegundinni Mealy Amazon.
Pattaraleg kanína í sólbaði.
Kalkúnninn Róbert. Geitur og kindur í essinu sínu.