Úrval - 01.01.1968, Blaðsíða 9

MAÐURINN, SEM NEITAÐI AÐ DEYJA
7
vél og DC-3 vél til leitarinnar og
síðan fjöldi einkavéla, því að það
er nú svo á norðurslóðum, að þeg-
ar vandkvæði steðja að, er öll þessi
dreifða byggð, eins og eitt þorp.
í Fort Smith beið frú Francis
Gauchie og hún hrökk við í hvert
sinn, sem síminn hringdi og sendi
bæn til himna um það, að nú væri
síminn að flytja henni fregnir af
manni hennar. Frú Francis er lag-
leg kona og bjartsýn, og hún bar
mikið traust til hæfileika manns
síns, sem flugmanns. En hún þurfti
á öllum sínum taugastyrk og allri
sinni vongleði að halda til að missa
ekki kjarkinn, þegar hver dagur-
inn leið af öðrum án þess nokkrar
fréttir bærust.
Eftir tólf daga látlausa leit, vildi
flugherinn hætta leitinni. Leitar-
flugvélarnar höfðu leitað á þessu
hrikalega og eyðilega landsvæði um
það bil 292.000 fermílur. Margir
töldu, að hin algera þögn bæði
SARAH og CPI tækjanna benti til
áreksturs, sem hefði verið svo
harður að bæði tækin hefðu eyði-
lagzt og flugmaðurinn þá um leið
beðið bana. Frostið hafði á ný stig-
ið í 15 gráður og það hafði verið
blindhríð og stormur um tíma.
Það kom öllum saman um að það
gæti enginn lifað lengi þarna úti í
auðninni meðan veturinn væri
harðastur. Þrátt fyrir þetta, sár-
bændi frú Gauchie flugyfirvöldin
um lengri leit og það var látið að
orðum hennar.
Af hálfu flugyfirvaldanna var
allri leit hætt þann 17. febrúar en
fólkið á þessu norðvesturhorni
Kanada vildi ekki gefast upp,
heldur safnaði fé til að greiða
nokkrum vönum óbyggðaflugmönn-
um fyrir að halda áfram leitinni.
Þessar litlu vélar töfðust vegna
öskubyls, leituðu enn í 100 klukku-
stundir. Þann 1. marz var allri leit
hætt. Þá hafði ekkert frétzt til
Gauchie í 26 daga og það taldi eng-
inn nokkrar líkur til að hann væri
á lífi. Francis talaði við prestinn
sinn og bað um að haldin yrði
minningarguðsþjónusta um mann
sinn, en hún tiltók þó ekki neinn
dag.
FROSIÐ BLEK
Bob Gauchie gerði sér ljóst, svo
og varla skeikaði degi, hvenær
leitinni að honum yrði hætt. Hann
hafði sjálfur flogið oft og mörgum
sinnum dapurlegt leitarflug, yfir
endalausar snjóbreiðurnar, rýnandi
niður á mjallhvítt landið, ef ske
kynni, að þar sæist dökkur díll.
Frosnar tær hans þjáðu hann, en
hann vissi, að hann myndi þjást
enn meira, þegar frostið færi að
fara úr þeim. Enn bólaði ekki á
blóðeitrun í þeim. Hann vafði ut-
an af þeim og athugaði þær dag-
lega, og hann var reiðubúinn að
nota á þær öxina, ef hann sæi votta
fyrir blóðeitrun.
Það var engin linun á frostinu,
og Gauchie hélt lengst af kyrru fyrir
í poka sínum. Þó að stálklefi vélar-
innar hlífði honum ekki við frost-
inu, skýldi hann honum fyrir vind-
inum, sem stundum hristi hina litlu
Beavervél svo hranalega, að oft var
útlit fyrir að hún þeyttist eftir ísnum
á vatninu.
Þó að Gauchie æti ekki nema 30