Úrval - 01.08.1970, Síða 29

BRJÓTTU EKKI SJÓREKNA FLÖSKU
27
með póstinum. Umslagið með ávís-
uninni var endursent óopnað til Van
Dellan. Undir nafn flöskufinnand-
ans var prentað: „Látinn".
Hugsanlegt er það einnig, að róm-
antísk flöskuskeyti séu einnig á
sveimi, líkt skeytinu frá sjómanni
nokkrum, sem bauðst til að giftást
fyrstu fallegu stúlkunni, sem læsi
þessi skilaboð hans. Flaskan með
skeytinu lenti á Sikiley. ítölsk
stúika skrifaði sjómanninum. Bréfa-
skipti þeirra leiddu fljótlega til nán-
ari vináttu. Þau giftu sig árið 1956!
Vinkona mín, sem er Eskimói, fasddist og var alin upp í Shismaref i
Alaska, en staður sá er við Chuekhihafið. Seinna fluttist hún til bæjarins
Nome. Dag einn spurði ég hana að því, hvort hún hefði nokkurn tima
séð snjóhús. ,,Já, já,“ svaraði hún, -„amerísku hermennirnir eru alltaf að
reisa þau.“
John Dunning.
Það var komið fram í október, og skógarnir i Nýju E'nglandsfylkjun-
um höfðu enn oinu si-nni sett á svið sína dýrlegu haustsýningu. 'Ég var
staddur norður í Vermontfylki og sat þar á grjótgarði við hlið bónda
eins og rabbaði við hann um landsins gagn og nauðsynjar. Þjóðvegurinn
var skammt undan. No'kkrir bílar úr öðrum fylkjum þiutu fram hjiá og
skildu eftir sig rykský. Þegar bíll með New Yorknúmeri þaut framihjá
á ofsahraða, hristi vinur minn höfuðið og sagði: „Annar borgarbúinn í
viðbót, sem er að skoða sveitina i kaffitímanum sínum.“
Bob Brown.
- Kona ein hringdi dyrabjöllunni hjá mér og bauð mér alúðlegan góðan
dag. „Gerið þér nokkuð að því að selja varning í gegnum síma?“ spurði
hún. Ég neitaði því. Hún andvarpaði feginsamlega og sagði: „Má ég
þá kannske koma inn og sýna yður svolítið af snyrtivörum, sem ég er að
reyna að selja? Ég byrjaði bara núna í vikunni og hef ekki selt nokkurn
skapaðan hlut hingað til. Aftur á móti er ég búin að ikaupa plastþvotta-
fat, svolítið af ódýrum skartgripum, þrjú pör af nylonsokkum og hár-
bursta.“
Jayne Thielen.
Pilturinn og stúlkan, sem komu með barn sitt i kirkju til þess að láta
skíra það, virtust varla vera nógu gömul til þess að geta verið orðnir
foreldrar. Barnið var lílætt í hinn venjulega skírnarkjól, geysiviðan og
síðan. En móðirin var í pínupilsi. Þegar presturinn sá ungu „mínimóður-
ina“ standa þarna framrni fyrir sér, varpaði hann öndinni og sagði ihljóð-
lega: „Ef þér og barnið munduð skipta um búning, væri mér það sönn
ánægja að bíða á meðan."
Leonard Betker.