Úrval - 01.08.1970, Qupperneq 40

38
ÚRVAL
inni þótti mér sem ég bjargaði mér
sæmilega í land frá þessari nýbyrj-
uðu setningu með því að bæta við:
,,Ég verð þó að hafa tíma til að
fara í peysuna mína.“
Nokkrum mínútum síðar tók ég
í höndina á Tom, lokaði forstofu-
dyrunum á eftir okkur . . . án þess
að skilja, að ég var að opna aðrar
dyr fyrir honum — já, fyrir okkur
báðum. .. .
Eg var ekki alveg laus við sam-
vizkubit, þegar við gengum gegn-
um garðinn okkar, sem við kölluð-
um, sem í raun og veru var hróp-
andi ákæra í líki illgresis. Þar
þurfti áreiðanlega að koma til lú-
járn og umhyggjusöm og ástrík
hönd. Ég nam staðar til að kippa
upp fífli, en . . . nei. Tom átti að
eiga þessa síðdegisstund. Ég flýtti
mér á eftir honum.
Þegar blómabeðunum lauk, tók
við grasflötur, sem endaði við
runnastóð, en þar fyrir neðan lá
trjástofn yfir ána. Við gengum hægt
eftir trjástofninum. Tom kastaði
eins og í hugsunarleysi steini út í
sólglitrandi vatnið. Ég gerði ósiálf-
rátt hið sama. Hann var dálítið
hissa á því, en það gladdi hann svo,
að hann skríkti af hlátri. Þessi við-
brögð hans voru svo smitandi, að
ég fór sjálf að hlæja og við vorum
fyrir alvöru farin að njóta þessarar
gönguferðar.
Hinum megin við ána lentum við
í þéttum kjarrskógi. Hér kom Tom
fram sem minn riddaralegi leið-
sögumaður. „Bíddu svolítið,“ sagði
hann. „É'g þarf að útvega þér staf.“
Hann fann mjóa grein handa mér,
sem var alveg tilvalinn stafur. En
um eitt hundrað metra frá okkar
eigin landareign var ég komin á
annarra manna land, sem ég hafði
aldrei séð áður. Tom sagði í róandi
tón, að þetta gerði ekkert til •—
hann þekkti þarna hverja þúfu.
Stígurinn varð nú æ þrengri og lá
nú í ótal hlykkjum. Tom nam stað-
ar þar, sem stormurinn hafði feykt
tré einu um koll. Þegar hann hopp-
aði yfir stofninn. tilkynnti hann há-
tíðlega: „Við Jonni sáum björn hér
í gær....“ Ég brosti auðvitað eins
og sæmdi fullorðinni konu, en í því
brosi fólst eitthvað á þessa leið:
„Mikill dæmalaus þvættingur er
þetta!“ En um leið hvarf hið titr-
andi blik úr augum Toms, Hann
varð niðurlútur, þegar hann sneri
sér við og gekk áleiðis inn á milli
runnanna. En langt — langt burtu
— ekki mælt í kílómetrum heldur
í árum — barst með vindblænum
rödd lítillar stúlku, sem sagði við
pabba sinn: „Pabbi, það hljóta að
vera Indíánar hér í skóginum. Ég
fann örvarodd með þornuðu blóði
á.“ Hún heyrði líka aðra rödd,
djúpa og undrandi, sem svaraði:
„Jæja, þá er betra fyrir okkur að
gæta vel að okkur.“
Ég hljóp til að ná Tom aftur og
sagði blásandi af mæði:
„É'g þori að veðja, að það er björn
hérna í skóginum. Við verðum að
gæta vel að okkur.“
Þessi orð höfðu undursamlegan
töframátt. Augu Toms ljómuðu og
hann varð aftur beinn í bakinu
með upprétt höfuð. Þessi fáu orð
mín höfðu stækkað hann allan. Það
var þá tekið eitthvert mark á hon-
um. Það hafði gerzt nákvæmlega