Úrval - 01.08.1970, Side 41

HVENÆR EIGUM VIÐ AÐ FARA . ..
39
sama með hann og mig sjálfa fyr-
ir mörgum — mörgum árum. Og
nú fundum við nýjan og dásamleg-
an stíg. Ég kærði mig nú kollótta
um greinaflækjurnar, sem urðu á
vegi okkar og rifu alla sokkana
mína, við kærðum okkur heldur
ekkert um að þræða þennan stíg.
Hér á þessum slóðum gat svo sem
vel verið, að bæði birnir og Indíán-
ar yrðu á leið okkar. Kannske líka
Rauðhetta og vondi úlfurinn. Við
hlupum fagnandi um þetta ævin-
týraland okkar. Við þrjú — móð-
irin — sonur hennar — og litla
stúlkan, sem ég hafði nú endur-
fundið. Drengurinn stakk litlu
höndinni í mína, og lítil stúlka
læddist inn í hjarta mitt, og á
meðan leituðum við eftir dýrgrip-
um undir stórum steinum og elt-
um fiðrildin í skóginum þangað til
þau hurfu upp í bládjúpan himin-
inn. — Við þrjú . . Við tvö....
Við aðeins eitt. . . .
„Hér erum við vön að setjast nið-
ur og segja sögur", sagði hann.
„Þetta er sérkennilegur trjástofn.
Finnst þér hann ekki agalega stór“?
„Jú, það finnst mér“, svaraði ég,
jafnvel þótt ég vissi, að einhvern-
tíma seinna kæmi hann á þessar
sömu stöðvar og þætti hann þá
harla lítill. Og þarna sátum við á
þessum sérstæða trjástofni um-
kringd af risavöxnum eikitrjám,
sem okkur þóttu þá vera, blómum
af yfirnáttúrlegri stærð, og svo rán-
dýrum. Ég hlustaði meðan Tom
sagði frá, hvernig hann, þegar hann
var orðinn stór, ætlaði að byggja
sér kofa, einmitt á þessum sama
stað og búa hér alltaf eins og Rob-
inson Crusoe.
Skuggar síðdegisins voru farnir
að lengjast, og það var kominn tími
til að halda heim. En skyndilega
þaut Tom af stað en kom aftur
með greip fulla af hálfvisnuðum
fíflum, sem hann stakk í lófa minn.
„Mér þykir svo vænt um þig,
mamma mín“, sagði hann.
É'g vissi að þessi orð áttu ekki
aðeins við hina fulltíða móður hans.
Þeim var ekki síður beint til þessa
nýja vinar. Tom hafði fundið barn-
ið í mér — barnið, sem við bæði
höfðum uppgötvað inni í skógin-
um í dag — hið innra með mér. . . .
Loks héldum við heim á leið.
Ekki öll þrjú. . . . Aðeins tvö okkar.
Því að litlu stúlkuna skildum við
eftir á trjástofninum úti í skógin-
um. Þar átti hún að bíða til að
verða okkur samferða á næstu
gönguferð — næstu ævintýri. —
En sem fyrst. Því að ég hafði lof-
að sjálfri mér því á þessari göngu-
ferð, að ekki skyldi líða á löngu
þangað til næsta ferð væri farin.
Það er engin trygging fyrir þvi, að sál barnsins þíns leiti guðs, þótt
þú fyllir hús þitt af helgimyndum og styttum.
Systir Rose Matthew.