Úrval - 01.08.1970, Qupperneq 45

VERTU SÆL LITLA ÖND
43
vesalings öndinni, sem var nú rúin
þeim hæfileikum, sem endur búa
yfir. Hún gat ekki séð, hún gat ekki
flogið, hún gat ekki veitt, hún gat
ekki flotið, og hún gat jafnvel ekki
haldið fiðri sínu þurru, og því gat
hún ekki haldið á sér hita. En hvað
yrði um hana, ef henni batnaði?
Mér fannst samt, að ég yrði að
berjast fyrir lífi hennar. l5g veit
ekki, hvers vegna mér fannst það.
RABB, RABB!
Það var augsýnilegt, að hún var
næstum blind, og hún virtist vera
mjög niðurdregin. í hvert sinn sem
ég kom inn í eldhúsið, sagði ég:
„Halló, önd“, og svo fór ég að tala
við hana. Samt virtist henni vera
uppörvun í því að heyra rödd mína.
Þegar ég yfirgaf hana, sagði ég
alltaf: „Vertu sæl, önd“. Mörgum
sinnum á dag kvakaði ég „Halló,
önd“. Á þriðja degi byrjaði öndin
að svara mér. Og hún gerði það
upp frá því. Hún sagði bara „Rabb,
rabb“ með hásri röddu.
Það sáust batamerki á henni. Dag
nokkurn var hún orðin svo styrk,
að hún gat lokað kokinu og neitað
að taka þeirri auðmýkingu, sem
hafði haldið í henni lífinu. Græn-
leitt sull streymdi niður eftir fjöðr-
um hennar og fingrum mínum og
skvettist út um allt gólf. Eg varð
örvæntingarfull. En það var ekki
sú eina kennd, sem ég fann til. Hún
hafði bitið mig í einn fingurinn. En
hún beit ekki fast og fylgdi alls
ekki á eftir, heldur virtist hún gera
tilraun til þess að éta sullið, sem
loddi við fingurinn. Eg flýtti mér
að dýfa fingrinum aftur í sullið.
Og hún sleikti það með flatri, ljós-
bleikri tungu. Og þetta endurtók
sig koll af kolli.
Nú var hún loks orðin vel södd.
Hún stóð þarna svolitla stund og
blakaði vængjunum. Hún virtist
hikandi í fyrstu, líkt og hún væri
að prófa þá. Síðan blakaði húh
þeim svo kröftuglega, að hvinur
fyllti loftið og dagblöðin hreyfðust
til. Þegar hún var búin að styrkja
vængina þannig, vagaði hún svo-
lítið frá hreiðri sínu. Svo hóf hún
sig til flugs og flaug beint í hreiðr-
ið. Svo vagaði hún að vatnsbakk-
anum. Hún var sem sé búin að læra,
hvar hann var. Svo fór hún að baða
sig. Hún skvampaði og buslaði, fór
hvað eftir annað upp úr bakkanum
og upp í hann aftur. Hún hristi sig
og þurrkaði. Svo skellti hún sér aft-
ur upp í bakkann.
Að þrem dögum liðnum hætti
hún að éta aftur. Eg fylltist enn
örvæntingu. Þetta reyndist þó ekki
vera alvarlegra en það, að nú vildi
hún ekki lengur láta mig mata sig,
heldur vildi hún sjálf sjá um þetta.
En þá hófst mikið þolinmæðisverk.
Það var mjög erfitt að kenna henni
að rata á matarskálina með nefinu.
Eg sullaði með fingri í skálinni.
Stundum kom öndin, þegar hún
heyrði þetta hljóð, en oft varð það
til þess, að hún flýði burt frá skál-
inni. Stundum skellti hún sér allri
í skálina.
Þegar ég var búin að fylla skál-
ina einn morguninn og hafði bætt
nokkrum fisklengium út í sullið,
sekk hún að skálinni og hóf hinar
furðulegustu aðgerðir. Hún stakk
gogginum í skálina og hristi svo